Publicystyka - ngo.pl

„Na boisku jestem częścią drużyny, to dla mnie bardzo ważne. Wcześniej oglądałem mecze w telewizji, a teraz sam biegam po boisku w żółto-czerwonej koszulce. Rodzice są ze mnie bardzo dumni” – mówi Kacper, jeden z zawodników.

Kacper ma 27 lat. Od ukończenia szkoły korzysta ze wsparcia Stowarzyszenia My dla Innych, gdzie aktywizuje się pod kątem społecznym i zawodowym. Od zawsze kibicował Jagiellonii Białystok, a dzisiaj ma możliwość trenowania i reprezentowania drużyny w tych barwach. To spełnienie jego marzeń i kolejna szansa na życie w pełni w społeczności lokalnej. Z kibica stał się reprezentantem klubu - ta zmiana nie ma tylko symbolicznego znaczenia – to ogromny krok w jego osobistym rozwoju i budowaniu poczucia tożsamości.

Skład zespołu, który zawiązał się w marcu 2025 roku, jeszcze się tworzy. Część zawodników jeszcze się uczy, a inni są Uczestnikami w różnego rodzaju placówkach czy organizacjach. W większości są to mieszkańcy Białegostoku, jednak część z nich dojeżdża na treningi z miejscowości oddalonych od miasta nawet o kilkadziesiąt kilometrów.

Zaledwie po kilku tygodniach treningów – w maju – drużyna wzięła udział w turnieju eliminacyjnym w Toruniu. Ich zaangażowanie i postępy przyniosły efekt – zespół awansował do ogólnopolskiego finału Pucharu Polski Bez Barier, który odbędzie się we wrześniu na Stadionie Śląskim w Chorzowie.

To wydarzenie to nie tylko sportowe wyzwanie, ale też ogromne przeżycie. Dla wielu zawodników będzie to pierwsza wizyta na tak dużej imprezie sportowej jako uczestnik, a nie widz.

Za sukcesem drużyny stoi wiele serca i pracy, ale jednym z jej największych filarów jest wiceprezes Jagiellonii Białystok Futsal – Sławomir Przestrzelski. To on przemierza województwo, spotyka się z rodzinami, zaprasza młodych mężczyzn do drużyny i robi wszystko, by umożliwić im udział w treningach – nawet jeśli oznacza to dojazdy z kilkunastu czy kilkudziesięciu kilometrów.

W rozmowach z nim nie sposób nie poczuć, jak bardzo mu zależy. To człowiek o wielkim sercu, który wierzy w chłopaków, wspiera ich bezwarunkowo i cały czas wypatruje kolejnych, którym mógłby dać szansę.

„Widzimy w tych chłopakach ogromny potencjał. Wielu z nich nigdy wcześniej nie miało takiej szansy. Chcemy im otworzyć drzwi do sportu i do życia – pokazać, że też mogą grać na wielkiej scenie” – mówi Przestrzelski.

Jego zaangażowanie to nie kwestia formalności, ale misji. W rozmowach z nim można poczuć, że drużyna to dla niego coś osobistego. Wierzy, że każdy zasługuje na to, by zaistnieć, być dumnym z siebie i poczuć, że jest częścią większej całości.

Sukces tej drużyny nie byłby możliwy także bez zaangażowania trenerów, którzy każdego tygodnia wkładają ogrom pracy w to, by rozwijać zawodników – nie tylko sportowo. Jednym z wyzwań jest zbudowanie drużyny z osób pochodzących z różnych środowisk, o różnym poziomie gry. Jednym z wyzwań jest zbudowanie drużyny z osób pochodzących z różnych środowisk, o różnym poziomie gry. To oznacza nie tylko konieczność dostosowania treningów do indywidualnych potrzeb i możliwości zawodników, ale także pracę nad zgraniem całej grupy. W drużynie spotykają się osoby z różnym doświadczeniem życiowym i sportowym. Różnice te mogą prowadzić do nieporozumień, ale też stają się przestrzenią do wzajemnego uczenia się i wzmacniania zespołowej tożsamości.

Trenerzy muszą stworzyć środowisko, w którym każdy zawodnik – niezależnie od punktu wyjścia – czuje się potrzebny i doceniony. Chodzi o budowanie wzajemnego szacunku, wspieranie się nawzajem i uczenie się współpracy pomimo różnic. To proces, który wymaga empatii, konsekwencji i czasu. Ale właśnie dzięki tej różnorodności drużyna zyskuje unikalny charakter – staje się miejscem, gdzie każdy ma szansę się rozwijać, a wspólny cel jednoczy wszystkich bez względu na wcześniejsze doświadczenia.

Ich podejście sprawia, że chłopaki zaczynają myśleć inaczej – niektórzy zmieniają swój styl życia, zwracają uwagę na dietę, ruszają się więcej, czują się lepiej. Przykładem jest tu Marek, który pod wpływem trenera zaczął zwracać uwagę na to co jak się odżywia na co dzień: je więcej warzyw i częściej chodzi na spacery, żeby poprawić swoją kondycję.

„Trener powiedział, że jak chcę być szybki, to muszę lepiej jeść. Teraz jem warzywa i mniej chipsów. I chodzę na spacery, bo chcę mieć więcej siły – dodaje Marek.

Trenerzy są wymagający, bo wiedzą, że tylko wtedy można zrobić postęp. Ale jednocześnie – są po prostu życzliwi, cierpliwi, z ogromnym poczuciem humoru i otwartymi głowami. Dla wielu zawodników to pierwsze takie doświadczenie, gdy ktoś w nich naprawdę wierzy – i pokazuje, że warto nad sobą pracować.

„Futsal Bez Barier” to nie tylko rozgrywki i bramki. To nauka współpracy, samodzielności, zdrowego stylu życia i radzenia sobie z emocjami – zarówno tymi trudnymi, jak i tymi pięknymi, jak radość po wygranym meczu.

„Czasem wystarczy jedna bramka, by ktoś poczuł się kimś ważnym. Jedna wspólna podróż, by ktoś po raz pierwszy uwierzył, że nie jest sam. Na tym polega siła tej inicjatywy” – mówi Kinga, pracownica Stowarzyszenia My dla Innych, która wspiera zawodników podczas treningów.

Drużyna „Futsal Bez Barier” cały czas się rozwija i wciąż można do niej dołączyć. Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich chciałby spróbować swoich sił w futsalu i stać się częścią tej wyjątkowej ekipy – nie zwlekaj! Treningi odbywają się regularnie, a atmosfera w zespole łączy sportową dyscyplinę z ogromem życzliwości.

Aby zapisać się lub dowiedzieć więcej, wystarczy skontaktować się z Jagiellonią Białystok Futsal mailowo – [email protected], lub telefonicznie 733 981 611 (Wiceprezes Klubu, Sławomir Przestrzelski).

Szczegóły na stronie: https://jagielloniafutsal.pl/futsal-bez-barier-zapraszamy/.

To nie jest chwilowy projekt. To początek trwałej zmiany, która daje nadzieję, inspiruje i pokazuje, że sport naprawdę może łamać bariery – krok po kroku, gol po golu.

Artykuł powstał w ramach projektu „NGO Media Hub. Podlasie”.

Sfinansowano przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego ze środków Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018 – 2030