Publicystyka - ngo.pl

W Niemczech, kraju znanym z wysokiego standardu edukacji i dbałości o równość, studenci niepełnosprawni spotkali się z unikalnym zestawem wyzwań i adaptacji. Jednym z głównych problemów, z jakim zmagali się studenci niepełnosprawni, był dostęp do odpowiednich narzędzi i technologii potrzebnych do zdalnego nauczania. Wielu z nich polegało na specjalistycznym oprogramowaniu, urządzeniach lub wsparciu technicznym, które mogły być trudne do uzyskania w czasie pandemii. Dodatkowo, niektórzy studenci z niepełnosprawnościami mogli mieć ograniczony dostęp do internetu lub sprzętu komputerowego, co utrudniało im uczestnictwo w zajęciach online.

Pandemia również wpłynęła na dostępność wsparcia i usług dla studentów niepełnosprawnych. Wiele centrów pomocy studenckiej musiało dostosować swoje działania do restrykcji i przepisów bezpieczeństwa, co mogło prowadzić do ograniczenia dostępności dla tych, którzy polegali na wsparciu z zewnątrz. Dodatkowo, izolacja społeczna i ograniczenia w podróżowaniu mogły wpłynąć na samopoczucie i zdrowie psychiczne studentów z niepełnosprawnościami, którzy mogli odczuwać większe uczucie izolacji i osamotnienia.

Jednak pomimo tych wyzwań, niektóre niemieckie uniwersytety i organizacje pozarządowe podejmowały wysiłki, aby zapewnić wsparcie i pomoc studentomniepełnosprawnym. Wiele z nich oferowało dodatkowe konsultacjeonline,dostęp do specjalistycznych narzędzi edukacyjnych czy pomoc w dostosowaniu zajęć do indywidualnych potrzeb studentów. Ponadto, niektóre uczelnie zapewniały też pomoc materialną w postaci sprzętu komputerowego czy dofinansowania internetu dla studentów, którzy tego potrzebowali.

Lea jest studentką i porusza się na wózku inwalidzkim. W związku z tym niezbyt często wychodzi z domu. Niezbyt często przebywa również w miasteczku studenckim. Jako osoba o obniżonej odporności podczas pandemii była skazana na  izolację. Oto jej historia.

„W semestrze nasza grupa liczy siedemnastu studentów. Jest to mniej niż w klasach szkolnych. Mamy z sobą zazwyczaj bardzo dobry kontakt. Pandemia zmieniła wszystko. Nie chodziliśmy wspólnie na wykłady, do biblioteki, czy stołówki w akademiku. Byłam przygnębiona to sytuacją, ponieważ nasze miasteczko studenckie było dla mnie miejscem, gdzie mogłam spotkać się ze znajomymi. Choruję na mózgowe porażenie dziecięce i mam problemy z poruszaniem się. Mimo to od czasu do czasu biegam z pomocą osoby towarzyszącej. W życiu codziennym poruszam się na wózku inwalidzkim. Właśnie dlatego przed pandemią nie wychodziłam z domu i nie spotykałem się ze znajomymi”.

„Ze zdiagnozowanym porażeniem mózgowym wprawdzie nie byłam szczególnie narażona na zarażenie wirusem. Mimo to nie chciałem narażać się na zachorowanie. Mam obniżoną odporność i dla mnie zwykłe przeziębienie jest problemem. Bez pomocy nie jestem w stanie odkaszlnąć. Uważam, że koronawirus jest niebezpieczny. Znam ludzi, którzy bez początkowych objawów trafiali na oddział intensywnej terapii”.

„Z domu wychodzę tylko, gdy mam wyznaczony termin wizyty lekarskiej. Nie udzielam się towarzysko. Jedynymi ludźmi, z którymi się widują są moi najbliżsi oraz moi koledzy z pracy. Na szczęście dysponuję asystentem, który pomaga mi w robieniu zakupów i prowadzeniu gospodarstwa domowego. W tak trudnych chwilach mogę naprawdę przekonać się, kto jest moim prawdziwym przyjacielem” – opowiada Lea.

„Paradoksalnie w czasie pandemii studiowało mi się łatwiej. Wszystkie zajęcia były prowadzone w formie zdalnej i w związku z tym nie musiałem dojeżdżać na uczelnię. Było to dla mnie udogodnienie, ponieważ przystanki na moim osiedlu nie są dostępne dla osób z niepełnosprawnością. W czasie pandemii stałam się osobą bardziej mobilną i nauczyłam się planować swoje spotkania ze znajomymi” – przyznaje Lea.

Organizacje pozarządowe odegrały kluczową rolę w zapewnieniu wsparcia dla studentów niepełnosprawnych w czasie pandemii. Poprzez różnorodne działania te instytucje zdołały zaoferować konkretne rozwiązania na rzecz poprawy dostępu do edukacji i wsparcia psychospołecznego dla tej grupy.

Wsparcie w zakresie dostępu do odpowiednich technologii i narzędzi edukacyjnych było kluczowe w zapewnieniu ciągłości nauki dla studentów niepełnosprawnych. Organizacje pozarządowe dostarczały sprzęt komputerowy, oprogramowanie oraz inne niezbędne narzędzia, aby umożliwić tym studentom kontynuację nauki zdalnej.

Wiele organizacji pozarządowych oferowało indywidualne wsparcie i doradztwo dla studentów niepełnosprawnych, pomagając im w radzeniu sobie z emocjonalnymi i psychospołecznymi skutkami pandemii, a także w radzeniu sobie z trudnościami związanymi z nauką zdalną. Organizacje te prowadziły także kampanie edukacyjne, aby zwiększyć świadomość społeczną na temat wyzwań, z jakimi borykają się studenci niepełnosprawni, oraz promować włączające praktyki i polityki na rzecz równego dostępu do edukacji.

W czasach pandemii organizacje pozarządowe odegrały niezwykle ważną rolę w zapewnieniu wsparcia dla studentów niepełnosprawnych. Ich działania pomogły złagodzić skutki pandemii i umożliwiły tym studentom kontynuację nauki w sposób jak najbardziej zbliżony do normalności.

Jednakże, nadal istnieje wiele wyzwań do pokonania w celu zagwarantowania równego dostępu do edukacji dla wszystkich, niezależnie od niepełnosprawności. Dlatego też dalsze wsparcie dla tych organizacji oraz kontynuacja działań na rzecz równych szans w edukacji są kluczowe dla budowania tolerancyjnego społeczeństwa.

Adam Przybylski – absolwent politologii i filologii germańskiej na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim. Ukończył również studia z zakresu administracji elektronicznej i zaawansowanych technologii informatycznych. Współpracuje z Warmińsko-Mazurskim Sejmikiem Osób z Niepełnosprawnościami w zakresie wyrównywania szans osób z niepełnosprawnościami. Publikuje artykuły o problemach osób z niepełnosprawnościami. Pracownik Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego. Organizował konferencje o projektowaniu uniwersalnym i warsztaty z zakresu funkcjonowania osób z niepełnosprawnością wzrokową.