Publicystyka - ngo.pl

Jakie są na to dowody - zapytacie? Ja znalazłem je na stronie ekonomiaspoleczna.pl jako informację o dobrej praktyce.

W Belgii, jak przeczytałem, nie ma państwowego funduszu zdrowia, a „systemem obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych zarządza kilka konkurujących ze sobą stowarzyszeń, których członkami są pacjenci. To oni wybierają władze stowarzyszeń, państwo określa jedynie zakres refundacji usług medycznych, które te organizacje muszą zapewnić”. Sami rozumiecie, jak pięknie to brzmi w uszach osoby, która na obszary zarządzane przez państwo patrzy z niepokojem, a obawia sie czysto komercyjnych inicjatyw biznesowych. Pięknie, ale nierealne w Polsce. Coś takiego nie może się udać!

A jednak się udało. Co tam: „udało”? - po prostu działa! Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy „Flandria” ma około 9 tysięcy członków płacących składkę 2 złote rocznie (plus ewentualnie kupujących „za dychę” kartę rabatową), zaś podstawowym źródłem przychodów jest  „działalność gospodarcza (sklepy ze sprzętem medycznym i rehabilitacyjnym oraz apteki), a także usługi medyczne Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, prowadzone przez stowarzyszenie w ramach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia (NFZ)”.

Celem stowarzyszenia jest uzupełnić ofertę niewydolnego rynku medycznego i „zwiększyć dostępność do usług tam, gdzie brakowało specjalistów, a długie kolejki ograniczały leczenie”.

Taki ruch samopomocowy ułatwia dostęp do usług medycznych (każdy, kto musiał zajrzeć do przychodni publicznej służby zdrowia, stał w kolejce po numerek, usłyszał: „Do końca roku nie ma limitów!” wie, co to znaczy „ograniczony dostęp”). Zaczęło się w Inowrocławiu w 1997 roku, a w efekcie mieszkańcy mogą zamówić „tanią wizytę u lekarza specjalisty, skorzystać z bezpłatnej opieki pielęgniarskiej dla osób obłożnie chorych, niedrogo wypożyczyć sprzęt medyczny i rehabilitacyjny oraz kupić tańsze leki w aptekach społecznych”. Obecnie już w 6 miastach są filie stowarzyszenia. Czy nie wygląda to zbyt pięknie?

Nie! Przecież na tym opiera się sama istota przedsiębiorczości społecznej: istnieje problem, więc ludzie organizują się, aby go rozwiązać. Zdobywają na to środki, a jeśli uda im się zdobyć trochę więcej, prowadzą różne działania społeczne (zachęcam do przeczytania całej informacji o stowarzyszeniu „Flandria”, bo przecież tylko zasygnalizowałem jego dokonania). Jakież to proste! I to przecież nic nowego.

Jeżeli sobie uświadomimy, że idea wzajemności nie tylko może być uznawana za przejaw solidarności społecznej, ale także skuteczności w działania (w końcu działają towarzystwa wzajemne i SKOKi); gdy zobaczymy, że spółdzielnie lekarskie potrafią oddolnie zorganizować przychodnie lub szpitale, świadczące szeroki wachlarz usług medycznych; jeśli zobaczymy, że usługi opiekuńcze mogą być świadczone przez spółdzielnie socjalne; gdy przyjrzymy się Niepublicznym Zakładom Opieki Zdrowotnej prowadzonym przez organizacje pozarządowe… może wówczas zobaczymy, jak duży jest potencjał do tego, aby nie tyle prywatyzować i komercjalizować służbę zdrowia, co ją uspołeczniać.

Nie odbędzie się to jednak przy biernej postawie społeczeństwa. Albo weźmiemy choć cząstkę odpowiedzialności za własny los w swoje ręce, albo będziemy w takiej sytuacji, jak z dyskusją o naszych emeryturach, w której dwie strony zainteresowane naszymi pieniędzmi (rząd i fundusze inwestycyjne) dyskutują między sobą, a my (pozbawieni własnego głosu) możemy tylko poprzeć jedną lub drugą stronę.

Piotr Frączak, ekonomiaspoleczna.pl

Czytaj wszystkie felietony Piotra Frączaka >