Publicystyka - ngo.pl

– Obecnie zajmuję się głównie edukacją rowerową w szkołach, ze szczególnym naciskiem na szkolenie rowerzystów w normalnym ruchu ulicznym. Biorę udział w kampaniach promujących ruch rowerowy i współpracuję z władzami Lublina w zakresie tworzenia dobrej i bezpiecznej infrastruktury rowerowej. Naprawiam rowery i wspieram rozwój transgranicznej turystyki rowerowej.

W Lublinie mieszkam od 1988 roku, więc mam w pamięci cały proces przechodzenia ze smutnego PRL-u i Starego Miasta, na które mieszkańcy bali się wchodzić, po miasto tętniące życiem. Lubię je za to, że jest na tyle duże, by mieć dostęp do większości potrzebnych usług, a na tyle małe, żeby nie trzeba było tracić dwóch godzin na przejechanie z jednego końca na drugie. Jestem dumny, że tu mieszkam i staram się je promować, będąc gdziekolwiek w Polsce czy za granicą.

"Lublin – miasto wielokulturowe”: Wielokulturowość Lublina z pewnością nie jest tak wyraźna, jak kilka wieków temu, ale chyba zaczynamy do niej wracać, biorąc pod uwagę mnogość języków, które słychać na ulicach. Dla mnie – wielbiciela Azji i rowerów, najwyższą formą pojęcia wielokulturowości jest widok studentów z tej części świata poruszających się po naszym mieście na dwóch kółkach.

Moja wizja twarzy Lublina: Facet w średnim wieku, ubrany w dobry garnitur, ale z białymi skarpetkami i sandałami na nogach. Garnitur to nasza historia, zabytki i otwarci ludzie, skarpetki i sandały to zaniedbane przestrzenie publiczne, kostka brukowa na deptaku, banery na Bramie Krakowskiej i samochody parkujące przed fasadą Zamku. Im szybciej te skarpetki wyrzucimy, tym lepiej.

Moja rada dnia dla mieszkańców Lublina: Więcej uśmiechu i radości. Jeżeli coś nam się nie podoba, to róbmy wszystko, żeby to zmienić, zamiast tylko narzekać.