POPON uznaje rozwiązania zawarte w tzw. „pakiecie antykryzysowym” za zdecydowanie niewystarczające dla przedsiębiorców, którzy na skutek kryzysu ekonomicznego znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej. W szczególności pracodawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne nie uzyskają dodatkowego wsparcia, którego oczekiwali po ogłoszeniu przez Komisję Europejską Komunikatu umożliwiającego wprowadzenie nowego środka pomocy w wysokości do 500 tys. euro
W ustawie z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców nie znalazły się żadne regulacje odnoszące się do zatrudnienia osób niepełnosprawnych, pomimo wielu apeli ze strony organizacji zrzeszających pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, w tym POPON, o uwzględnienie w przygotowywanych aktach prawnych szczególnej sytuacji pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, którzy ponoszą dodatkowe koszty wynikające z zatrudnienia tych osób.
Niektóre rozwiązania zawarte w pakiecie antykryzysowym należy ocenić pozytywnie, w szczególności dotyczące uelastycznienia norm określających czas pracy. Można tu wskazać na zasady przedłużania okresu rozliczeniowego czasu pracy, ustalania indywidualnego rozkładu czasu pracy pracownika oraz obniżania wymiaru czasu pracy. Jednak powyższe rozwiązania stanowią jedynie drobną korektę zasad wynikających z przepisów prawa pracy i nie mogą faktycznie wpłynąć na istotną poprawę sytuacji finansowej pracodawców, biorąc pod uwagę, iż w pewnym zakresie regulacje zawarte w pakiecie mogły być stosowane na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów.
Pozytywnie należy również ocenić intencje ustawodawcy w przypadku przyjęcia regulacji umożliwiających pracodawcom znajdującym się w przejściowych trudnościach finansowych uzyskanie wsparcia finansowego przeznaczonego na dofinansowanie kosztów płacy pracowników nie świadczących pracy w związku przestojem ekonomicznym lub obniżeniem wymiaru czasu pracy. Jednakże postępowanie w celu uzyskania przedmiotowego wsparcia określone powyższą ustawą zostało mocno zbiurokratyzowane poprzez wprowadzenie licznych warunków uprawniających do skorzystania z tej pomocy oraz brak określenia maksymalnych terminów załatwienia sprawy z wniosku przedsiębiorcy, co może prowadzić do przedłużania tych postępowań, a w konsekwencji uniemożliwić uzyskanie wsparcia przez pracodawcę w okresie, kiedy faktycznie tego wsparcia potrzebuje. Natomiast z faktyczną oceną powyższego rodzaju pomocy i jej skutków należy wstrzymać się do czasu złożenia wniosków przez przedsiębiorców.
Duże wątpliwości budzą również zapisy dotyczące możliwości zawierania umów na czas określony, gdyż wydaje się, że nie zostały one odpowiednio przeanalizowane w kontekście ewentualnych kolizji z obecnie obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy.
Biorąc pod uwagę powyższe, wprowadzony pakiet antykryzysowy nie może zostać uznany za realny instrument umożliwiający przedsiębiorcom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, uzyskanie faktycznego wsparcia, a jedynie za próbę wprowadzenia jakiegokolwiek rozwiązania, które pozwoli ustawodawcy odpierać zarzuty, iż nie podjął żadnych działań w obliczu kryzysu finansowego mających na celu obronę polskich przedsiębiorców przed jego skutkami.
