Publicystyka - ngo.pl

Ashoka uzasadnia:

Teresa Ogrodzińska dokonała zmiany systemu edukacji przedszkolnej wdrażając elastyczny i niedrogi program oparty na aktywności społeczności lokalnych, zwłaszcza wiejskich. Angażując matki, rozbudzając w nich aktywność społeczną i ekonomiczną, a także samorządy, które wspiera w tworzeniu lokalnych strategii edukacyjnych (http://www.ashoka.pl/).

Drugą laureatką Nobla Ashoki w tej samej dziedzinie została Katarzyna Winkowska-Nowak. Uroczystości towarzyszyła debata „Innowacje w edukacji”, w której wzięły udział tegoroczne „noblistki” oraz Prorektor Uniwersytetu Warszawskiego prof. Anna Giza.

W wieczornym wydaniu „Klubu Trójki” z 23 września laureatki opowiadały, jak wyglądała ich droga do wypracowania nowych rozwiązań w edukacji i na czym polegała ich innowacyjność. Teresa Ogrodzińska przypomniała, jaka była sytuacja dzieci w wieku przedszkolnym na początku działania Fundacji Komeńskiego:
W Polsce przez długie lata edukacja przedszkolna była traktowana tylko jak przechowalnia dla rodziców, którzy pracują. Nie przywiązywało się wagi do tego, czy dziecko się rozwija, nie tworzyło mu się przestrzeni do samodzielnego poszukiwania, do samodzielnych zabaw. Przedszkola, duże instytucje, funkcjonowały głównie w dużych miastach i czasem w małych miasteczkach, natomiast na wsiach przedszkoli praktycznie nie było. W 2000 roku średnia uprzedszkolnienia dla Polski wynosiła 60%, ale tylko 14% na wsiach. Różnica w dostępie do edukacji przedszkolnej była ogromna.

Zaproponowaliśmy tworzenie na wsiach, zamiast dużych instytucji przedszkolnych, malutkich przedszkoli, gdzie jest kilkoro dzieci, jedna nauczycielka, bardzo fajnie przygotowany program pracy z tymi dziećmi i rodzice, którzy uczestniczą również w zajęciach na zasadzie wolontariuszy. To była ta innowacja. Udało nam się włączyć do ustawy oświatowej tzw. alternatywne formy nauczania edukacji przedszkolnej. Zaczęliśmy w gminach wiejskich pomagać w tworzeniu długofalowych strategii edukacyjnych, w których uczestniczyła cała duża społeczność lokalna. To były pierwsze w Polsce tzw. partycypacyjne strategie.

Chcielibyśmy, żeby każde dziecko w Polsce miało możliwość dobrego rozwoju, bez względu na to czy mieszka na wsi, czy mieszka w mieście. Marzymy o tym, żeby wykorzystać potencjał, który tkwi w środowiskach lokalnych, myślimy zwłaszcza o matkach bezrobotnych, o niepracujących kobietach, które mogą po odpowiednim przygotowaniu, świetnie organizować bardzo różnorodne zajęcia dla małych dzieci. Zależy nam na tym żeby każde dziecko, bez względu na to gdzie się urodzi, miało możliwość uczestniczenia w dobrych zajęciach rozwojowych.