Strategia rzymska – oto efekt dwóch dni rozmów ponad 600 osób, prowadzonych w czasie konferencji, zorganizowanej przez Komisję Europejską w ramach prezydencji Włoch w Radzie UE.
Social Economy Rome
By wyznaczyć nowe kierunki polityki Unii Europejskiej wobec ekonomii społecznej przeprowadzono szerokie konsultacje. W 10 grupach roboczych pracowali przedstawiciele organizacji pozarządowych, instytucji unijnych, międzynarodowych sieci podmiotów, działających na rzecz rozwoju ekonomii społecznej, administracji, jednostek badawczych oraz przedsiębiorstw społecznych.
Goście i wydarzenia
W konferencji wzięli udział przedstawiciele Komisji Europejskiej m.in. Apostolos Ioakimidis administrator Komisji Europejskiej DG rynku wewnętrznego, przemysłu, przedsiębiorczości, małych i średnich przedsiębiorstw. Przedstawiciele jednostek badawczych. Inauguracyjny wykład wygłosił prof. Jean-Paul Fitoussi z paryskiego Instytutu Studiów Politycznych, w którym krytycznie odniósł się do efektywności narzędzi ekonomii społecznej. Zamknął zaś konferencję Jacques Defourny, twórca European Research Network (EMES), charakteryzując nowych aktorów ekonomii społecznej. Wskazał przede wszystkim rosnącą siłę partnerstw i porozumień między sektorami publicznym, prywatnym i społecznym.
Reprezentacja Polski
W grupach roboczych brali udział również polscy eksperci. Paweł Chorąży, dyrektor Departamentu Europejskiego Funduszu Społecznego w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju, brał udział w panelu Rola europejskich funduszy strukturalnych we wsparciu ekonomii społecznej. Krzysztof Herbst, wiceprezes Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych, uczestniczył zaś w panelu Współpraca z sektorem publicznym. Zamówienia publiczne i nie tylko.
Grupy robocze omawiały efektywność finansowych instrumentów, zatrudnienia w sektorze ekonomii społecznej, metodologii mierzenia wpływu społecznego i prowadzenia badań i analiz sektora oraz budowania partnerstw między sektorami.
Kilka bardzo ważnych punktów
Gorące dyskusje doprowadziły do ustalenia jednolitego tekstu Strategii Rzymskiej.
Zidentyfikować więc należy konkretne osoby i stanowiska w instytucjach europejskich, które mają wpływ i obowiązek pilnowania polityk sprzyjających ekonomii społecznej.
Dokonać rewizji i podsumowania dotychczasowej realizacji strategii Europa 2020.
Dokonać rewizji w zapisach pakietu inwestycyjnego Komisji Europejskiej (SIP) tak, by mogła z nich korzystać szersza pula podmiotów ekonomii społecznej.
Ułatwić podmiotom ekonomii społecznej dostęp do narzędzi finansowych przez kreowanie przyjaznego środowiska dla inwestycji.
– Potocznie myśli się, że stale rośnie liczba formalności, którymi obwarowane są środku unijne. Jednak coraz wyraźniej się to zmienia. W rzeczywistości Unia Europejska pozwala na więcej. Problemem jest często niechęć państw członkowskich do realizacji zapisów polityk unijnych, co może być trudne. Łatwiej jest zrzucić odpowiedzialność na procedury. To jest walka! – mówił Jens Nilsson – przedstawiciel Szwecji w Parlamencie Europejskim.
Stale umożliwiać dyskusję na temat efektywności mierzenia wpływu społecznego i monitorować efekty prowadzonych w tej sprawie badań.
– Z kryzysem ekonomicznym radzimy sobie od lat. Jednak wciąż mało mówi się o tym, że doświadczamy poważnego kryzysu społecznego. Walka z nim będzie podstawowym celem prezydencji Luksemburga. To już dzisiaj zapowiadam – deklarował Nicolas Schmit.
Stale prowadzić działalność upowszechniania idei ekonomii społecznej wśród podmiotów, które spełniają kryteria tego modelu. Zwiększać reprezentację kobiet oraz młodych ludzi w strukturach zarządzających sektora ekonomii społecznej.
–Ekonomia społeczna jest najlepszym polem eksperymentalnym, ma największy potencjał do tworzenia nowych jakości – podkreślał Jérôme Fuare.
Ewa Hevelke dla portalu Ekonomiaspoleczna.pl
Bardzo dziękuję za współpracę i pomoc przy zbieraniu materiału Izabeli Przybysz, Krzysztofowi Herbstowi, Andrzejowi Radnieckiemu.
Źródło: Portal Ekonomiaspoleczna.pl
