W większości państw członkowskich Unii Europejskiej wskaźnik zatrudnienia kobiet maleje wraz ze wzrostem liczby dzieci – tak wynika z raportu „Godzenie pracy z życiem rodzinnym jako warunek równego uczestnictwa w rynku pracy” opublikowanego przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn. Niestety wciąż poniżej progów zakładanych w strategii Europa 2020 pozostaje zatrudnienie kobiet w zdecydowanej większości krajów UE.
Jak wynika z danych opublikowanych przez EIGE pomimo znacznych różnic między państwami członkowskimi na rynku pracy panuje wysoki poziom nierówności w traktowaniu płci. Odsetek zatrudnionych kobiet w wieku od 20 do 64 lat wzrósł z 57,3% w 2000 r. do 62,1% w 2010 r. Wskaźnik zatrudnienia mężczyzn w tym samym okresie nieco zmalał (z 75,8% do 75,1% w okresie od 2000 r. do 2010 r.).
Tylko jedna trzecia (11 krajów) z 27 państw członkowskich UE osiągnęła w 2010 r. wskaźniki zatrudnienia kobiet przekraczające 60% (w grupie kobiet w wieku od 15 do 64 lat), co początkowo było docelowym poziomem określonym w strategii lizbońskiej, a wyłącznie Szwecja osiągnęła nowy cel określony w strategii „Europa 2020”, czyli wskaźnik zatrudnienia kobiet i mężczyzn na poziomie 75% (w grupie wiekowej od 20 do 64 lat).
W 2010 r. średni wskaźnik zatrudnienia na obszarze Unii wynosił 68,6%, natomiast na Węgrzech, we Włoszech i na Malcie wskaźnik zatrudnienia nadal był niższy od średniej europejskiej.
Chociaż w ciągu ostatniego dziesięciolecia zaobserwowano wzrost wskaźnika zatrudnienia kobiet, średnia różnica wskaźników zatrudnienia między płciami w 2010 r. w krajach unijnych wynosiła 13 punktów procentowych – od –1,5 punktu procentowego na Litwie do 36,3 punktu procentowego na Malcie – przy czym w dziesięciu państwach członkowskich UE różnica ta przekraczała średnią dla UE-27.
Różnica między płciami w odniesieniu do zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy jest większa (18 punktów procentowych). Dowodzi to, że kobiety częściej niż mężczyźni zatrudnione są w niepełnym wymiarze czasu pracy.
W 2008 r. odsetek kobiet pracujących w niepełnym wymiarze czasu pracy w UE wynosił 31,1%, natomiast w przypadku mężczyzn odsetek ten wy nosił 7,9%. Różnica ta występowała we wszystkich 27 państwach członkowskich UE. Istnieje wyraźny związek między opieką nad dziećmi a wskaźnikami zatrudnienia kobiet i mężczyzn.
W 2009 r. wskaźnik zatrudnienia kobiet posiadających dzieci w wieku poniżej 12 lat zmalał przeciętnie o 12 punktów procentowych. W przypadku mężczyzn wskaźnik ten zwiększył się o 9,1. Co więcej, w większości państw członkowskich wskaźnik zatrudnienia kobiet maleje wraz ze wzrostem liczby dzieci.
Według ostatniego sprawozdania Komisji Europejskiej w sprawie równości kobiet i mężczyzn przeciętnie na poziomie całej Unii prawie jedna trzecia kobiet mających obowiązki związane z opieką pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy lub jest bierna zawodowo ze względu na brak usług opieki nad dziećmi i innymi osobami niesamodzielnymi.
Grupami, które w wyniku kryzysu gospodarczego najbardziej ucierpiały pod względem uczestnictwa w rynku pracy (lub utraty pracy), są przede wszystkim grupy kobiet znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, a szczególnie tych o niższym poziomie wykształcenia.
Malejące zróżnicowanie sytuacji kobiet i mężczyzn pod względem bezrobocia można interpretować raczej jako następstwo wzrostu stóp bezrobocia mężczyzn w ciągu roku, w którym wystąpił kryzys gospodarczy, niż wynik większego uczestnictwa kobiet w rynku pracy. W dwunastu państwach członkowskich UE stopa bezrobocia kobiet nadal jest wyższa niż stopa bezrobocia mężczyzn.
Kobiety znacznie częściej znajdują się w kłopotliwej sytuacji, próbując „żonglować” obowiązkami związanymi z pracą, dziećmi i innymi osobami niesamodzielnymi. Wynikiem tego jest bierność zawodowa i ograniczenie liczby godzin pracy, co w rezultacie powoduje trudności w godzeniu życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego.
Sposób wykorzystywania czasu w zależności od płci wskazuje na to, że kobiety są bardziej obciążone pracą bezpłatną. Kobiety w wieku od 25 do 44 lat poświęcają dziennie na opiekę nad dziećmi niemal trzy razy więcej czasu niż mężczyźni.
Cięcia wydatków publicznych na publiczne usługi opieki mogą prowadzić do narastania zaobserwowanych nierówności przez zwiększenie obciążenia kobiet – w przypadku których zapewnianie opieki jest bardziej prawdopodobne – czynnościami związanymi z bezpłatną opieką. Zaobserwowane nierówności płci na rynku pracy oraz udział pracy płatnej i bezpłatnej są odzwierciedlone w poziomie godzenia życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego w państwach członkowskich
Na podstawie raportu „Godzenie pracy z życiem rodzinnym jako warunek równego uczestnictwa w rynku pracy” opublikowanego przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn.
Źródło: bezrobocie.org.pl