Publicystyka - ngo.pl

„Tolerancja to nie pusty znak, nie odwracaj się, po prostu żyj obok nas”
- Kiedy zaczynaliśmy grać z tą tolerancją w naszym kraju nie
było najlepiej – mówi Arkadiusz Wolny, lider zespołu „Tolerancja”
ze Świętochłowic. - Czasami napotykaliśmy na zdziwienie
publiczności. Ludzie zaczęli się do nas przekonywać, dopiero, gdy
usłyszeli, że gramy na poziomie. Udało się to osiągnąć dzięki
współpracy profesjonalnych i niepełnosprawnych muzyków –
dodaje.



W „Tolerancji” grają cztery niepełnosprawne osoby, wspomagane przez
zawodowych artystów. Niepełnosprawni są także oświetleniowiec i
specjalista od efektów.



– Niektórzy członkowie zespołu to osoby mające trudności z
wysławianiem się. Kiedy jednak biorą mikrofon do ręki, okazuje się,
że nie mają żadnych problemów i świetnie sobie radzą – zapewnia
Arkadiusz Wolny.



A dlaczego nazwali się „Tolerancja”? - Chcemy nieść przesłanie
tolerancji w świat. Nie ma lepszej formy przekazu niż muzyka i niż
piosenka – dodaje lider zespołu.



Optymizm

Zwykle na jeden z wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego Justynę
podwozi bus. To samo z powrotem. Zdarza się, że na transport
Justyna musi czekać kilka godzin po zajęciach. Warszawskie Biuro
ds. Osób Niepełnosprawnych dysponuje dwoma wysłużonymi busami.




– Czasem, kiedy bus się zepsuje, jadę komunikacją miejską. Zawsze
ktoś mi pomoże – mówi Justyna z uśmiechem. - Ja tam sobie poradzę!
Szkoda innych. Są przecież ludzie, którzy mają gorzej –
dodaje.



Patrzę na tą drobniutką blondynkę, dla której pokonanie kilku
stopni, czy samodzielne poruszanie się po mieście stanowi nie lada
wyczyn. Zastanawiam się, jak ona może myśleć o innych, kiedy sama
jest w bardzo trudnej sytuacji. Ale nie współczuję jej. Bo Justyna
nie jest bezbronna. Jej optymizm wypełnia sto procent kruchego
ciała. – Może wybierzemy się kiedyś razem na dyskotekę? – pyta mnie
na odchodnym.



Luz

Mariusz też bywa na dyskotekach. Zastanawia się nawet, czy nie
wystartować w konkursie tańca. – Kiedyś kolega, który zajmuje się
tańcem profesjonalnie powiedział, że nie jest w stanie dorównać mi
na parkiecie. Bo ja całą noc potrafię przetańczyć – chwali
się.



Poza tym, że Mariusz chodzi na dyskoteki, żadna impreza w akademiku
nie ujdzie jego uwadze. Przychodzi na luzie, bez kompleksów. Po
godzinie już wszyscy go znają. Podobnie na wydziale, gdzie
studiuje. Skupia na sobie uwagę, udziela się w dyskusjach, na każdy
temat ma swoje zdanie. Często widuję go jak uśmiechnięty idzie w
stronę uniwersytetu, pod rękę z co raz to ładniejszą koleżanką z
roku. Pytam znajomą czy zna Mariusza. – Oczywiście. Pewnie chodzi
ci o tego niewidomego, wyluzowanego kolesia? - odpowiada.


Energia

Martę poznałam przy okazji wywiadu na Dzień Matki. Na rozmowę ze
mną udało jej się wygospodarować tylko kilkanaście minut między
karmieniem córeczki. Marta jest dość zajętą osobą. Studiuje
architekturę wnętrz, wychowuje dwójkę małych dzieci, stara się jak
najwięcej ruszać, żeby trenować swoje chore stawy. Choć zdarza się,
że noszenia synka na rękach musi odchorować, kolejnego dnia wstaje
z energią i wielką siłą. Pytam czy nie jest jej ciężko?

• Kiedy nie mam sił i prawie padam, wystarczy jeden uśmiech albo
  słówko „mama” i już wiesz że ktoś cię potrzebuje. Dzięki
  macierzyństwu, obowiązkom i radościom z nim związanym, mam dużo
  więcej energii - zapewnia Marta.
  
  
  
  Rozsądek
  Magda też ma sporo energii. Zawsze pożytkuje ją w jak
  najrozsądniejszy sposób. Pamiętam jej pokój. Wypucowana podłoga,
  kolorowe zasłony, piękny zapach. Podpisane płyty, sztućce i garnki
  na swoim miejscu. Kto by pomyślał, że tak można dbać o obskurny,
  ciasny pokój w akademiku. A dla Magdy to był punkt honoru.
  
  
  
  Oprócz porządku wokół, Magda jest także niezwykle uporządkowana
  wewnętrznie. Zawsze była stuprocentowo przygotowana do egzaminów na
  studia, rzetelna.
  
  
  
  Dziś jest już po studiach. Pracuje w dwóch miejscach. Ma czas dla
  siebie, wypielęgnowane paznokcie, na stole własnoręcznie
  przyrządzony obiad. Magda wyznaje zasadę, że osoba niewidoma musi
  mieć porządek wokół siebie. To nie jest wielka filozofia. Po prostu
  żyje się łatwiej.
  
  
  
  Angażowanie się
  „Serce masz kochane, więc daj je innym jako symbol
  człowieczeństwa” – takie hasło znalazłam na stronie jednego ze
  stowarzyszeń osób niepełnosprawnych. Angażowanie się w pomoc może
  być sposobem stawienia czoła swojej niepełnosprawności. Jest także
  szansą na pomoc sobie. Dziś nie ma problemu, by osoby
  niepełnosprawne angażowały się w życie. Po pierwsze mogą realizować
  się w ramach swojej grupy odniesienia. I tak niesłyszący dyskutują
  na forach o sensie nauki języka migowego, niewidomi wymieniają się
  nowinkami dotyczącymi najnowszych technologii. Wielu korzysta z
  takich jak nasza, stron internetowych, gdzie zamieszczają
  ogłoszenia, szukają pracy, znajomych. Bo z ludźmi zawsze raźniej.
  Dlatego niektórzy spotykają się w ramach zinstytucjonalizowanych
  grup wsparcia, a inni na niwie czysto towarzyskiej. Ktoś należy do
  START-u, ktoś co weekend chodzi z przyjaciółmi na basen, a
  niepełnosprawna intelektualnie młodzież z Warszawy opiekuje się
  pacjentami domu opieki społecznej. Ważne, by angażować się w życie,
  by wychodzić do ludzi.
  
  
  
  Czekolada
  Julita sama nie lubi wychodzić z domu. W zasadzie nie musi. Ma
  przecież kochanego chłopaka. Julita ma jeszcze drugą wielką miłość
  – czekoladę. Uwielbia czekoladę i doskonale zna historię tego
  przysmaku. Chłopak Julity wie, że najlepszym prezentem dla
  ukochanej będzie tabliczka najwykwintniejszej czekolady.
  
  
  
  – Kotek aż tak bardzo nie lubił słodyczy, ale przy mnie mu się
  zmieniło - mówi Julita z radością.
  
  
  
  On masuje jej stopy, przytakuje. Zaraz wybierają się na kolejne
  zakupowe szaleństwo. Zatrzymają się przy regale ze słodyczami. On
  znajdzie na półce nowy wyrób firmy Lindt, bo te Julita lubi
  najbardziej. Potem Ona dokładnie pomaca pudełko, wyczuje bakalie,
  po kształcie pudełka pozna markę. Jeszcze tylko nur w te
  cieniutkie, eleganckie czekolady. Byle słodkie, Julita nie lubi
  gorzkich. Może jeszcze kupią pralinki. Zapas na tydzień. Potem
  obładowani słodkościami, wrócą spacerkiem, trzymając się za ręce.
  Mają słodkie życie.
  
  
  
  Ja
  
  Paweł ze swojego życia też jest bardzo zadowolony. - Póki nie
  zaakceptujesz siebie, nie będziesz w stanie zaakceptować innych –
  to zdanie w ustach Pawła brzmi niezwykle prawdziwie. On nie tylko
  tak twierdzi, ale żyje w zgodzie z tą filozofią. Choć
  niepełnosprawny jest od zawsze, miał także czas buntu przeciw
  swojej inności.
  
  
  
  – Każdy, zwłaszcza w okresie dojrzewania ma taki czas, że nie
  akceptuje siebie. Zdarza się, że ludzie niepełnosprawni przez całe
  życie nie mogą osiągnąć równowagi. Żyją złudzeniami, marzeniami, że
  może kiedyś zostanie wynaleziony lek na ich przypadłość.
  
  
  
  Ale Paweł od dawna twierdzi, że nie ma co się użalać nad sobą. -
  Nie chciałbym, żeby przy życiu trzymało mnie marzenie, że kiedyś
  wynajdą lek na moją jaskrę. Jeśli to się zdarzy, świetnie. Jeśli
  nie, nie ma tragedii. Ja naprawdę lubię siebie!- zapewnia.
  
  
  
  Tolerancja, po łacinie znaczy: „cierpliwość”, „wytrzymałość”.
  Jednak chyba lepszą definicję tolerancji można stworzyć po
  zapoznaniu się z przykładami wszystkich wyżej opisanych osób.
  
  
  
  Przecież tolerancja wcale nie musi polegać na tym, że jesteśmy
  szczególnie wyrozumiali dla osób niepełnosprawnych, albo że dajemy
  im nasze przyzwolenie na życie obok!
  
  
  
  Oni są obok i - jak widać - potrafią całkiem dobrze sobie radzić.
  Mają swoje zainteresowania, umieją się śmiać i tryskać optymizmem,
  potrafią się bawić, mają zapał i energię do życia. Czasem
  uruchomiają rozsądek, czasem zatracają się w działaniu albo w
  miłości. Jak inni budują swoje „ja”. Wystarczy to uszanować.