Publicystyka - ngo.pl

W ostatnich 25 latach XIX wieku styl życia wielu kobiet, zwłaszcza mieszkających w miastach, zmienił się nie do poznania. Duży wpływ miały na to wywalczone większe możliwości kształcenia, ale także fakt, że część prac domowych zajmowała mniej czasu ze względu na wprowadzany na rynek sprzęt gospodarstwa domowego. Edukacja i mniej pracy w domu zapewniały kobietom więcej swobody i umożliwiały angażowanie się w życie społeczne, dotychczas zastrzeżone dla mężczyzn. Praca zawodowa nie była możliwa z dwóch powodów: ograniczonej liczby zawodów, dostępnych dla kobiet oraz wielu uprzedzeń wobec pracujących żon i matek. Trudno się dziwić, że w takiej sytuacji działalność w organizacjach była jedyną alternatywą i szansą na towarzystwo innych oraz poszerzenie zainteresowań i poglądów. Coraz częściej z tej szansy korzystały także kobiety zamieszkujące tereny wiejskie, chociaż tutaj dostępność wielu udogodnień w pracach domowych była raczej ograniczona. 

Niezwykły rozwój tej organizacji był o tyle zaskakujący, że niecałe 30 lat wcześniej te same hasła nie zyskały aż takiej popularności. Teraz Unia na rzecz Abstynencji Chrześcijańskich Kobiet stała się jedną z bardziej wpływowych organizacji kobiecych. W dużym stopniu jej sukces wynikał z tradycyjnego przekonania o roli kobiety jako strażniczki domowego ogniska, zatem jej działalność na rzecz trwałości rodziny była społecznie akceptowalna. 

Ograniczenie aktywności Unii do kwestii związanych z alkoholem i alkoholizmem było w pierwszych latach działalności bezpiecznym rozwiązaniem. Jednak w momencie kiedy przewodnictwo organizacji objęła Frances E. Willard, która była nie tylko sprawną organizatorką, ale także osobą o szerokich horyzontach, sytuacja zaczęła się powoli zmieniać. Willard doskonale bowiem rozumiała uzależnienie od alkoholu jako złożoną kwestię, z jej społecznymi i ekonomicznymi konsekwencjami. I dzięki jej sile przekonywania organizacja, stawiająca sobie początkowo inne cele, i tak  doszła do kwestii praw wyborczych kobiet. I znowu rozgorzały dyskusje: dla wielu kobiet  - działaczek Unii – głosowanie nadal nie było sprawą kobiecą, nawet jeśli chodziło o wybory i głosowanie na poziomie lokalnym, dzięki czemu można było zapewnić ograniczenie sprzedaży alkoholu. Wciąż istniała obawa, że wychodząc poza pierwotnie założone cele, organizacja straci społeczną aprobatę i wsparcie kościoła. Willard wykazała się wielką siła przekonywania argumentując, że prawo wyborcze jest jedyną szansą na ochronę domu. Z tego argumentu zrobiła ona hasło, które trudno było oprotestować bez narażenia się na zarzut lekceważenia instytucji rodziny.  Przyjęta w 1877 roku rezolucja Unii na rzecz udziału kobiet w wyborach lokalnych, dzięki czemu wprowadzone zostaną akty ograniczające sprzedaż alkoholu, stała się dokumentem programowym dla wszystkich lokalnych i stanowych oddziałów organizacji. Ogromna liczba członków i dobra reputacja organizacji sprzyjały traktowaniu poważnie proponowanych zmian. Był to zatem duży krok naprzód, jeśli chodzi o rozwiązanie od dawna podnoszonej kwestii. Krok naprzód, ale niestety jeszcze nie osiągnięcie celu.

Na podstawie: “Women together. A history in documents of women’s movement in the United States”, Judith Papachristou, 1976.

 

Jestem kobietą! Wydaje się, że to niewinne oświadczenie. Wypowiedziane zwyczajnie, bez dumy, zażenowania, po prostu: jestem kobietą. Może nawet zbędne, bo potwierdzające to, co i tak widać. Czy zawsze było tak było? No właśnie!  To ciekawy wątek. Organizacje kobiece, a zwłaszcza feministyczne, doskonale znają historię ruchu kobiecego.  Wiedzą, ile już udało się osiągnąć i co jeszcze zostało do zrobienia, żeby to proste oświadczenie nie niosło ze sobą zbędnych konotacji, żeby nie dzieliło, nie wskazywało z góry miejsca w hierarchii społecznej. Dla pozostałych, tych, którzy mają szczęście, że są kobietą albo to szczęście, że są mężczyzną, ale nie zajmują się tą problematyką na co dzień,  ta historia przemian świadomościowych, nawet jeśli amerykańska, też może być ciekawa.