Przeglądarka Internet Explorer, której używasz, uniemożliwia skorzystanie z większości funkcji portalu ngo.pl.
Aby mieć dostęp do wszystkich funkcji portalu ngo.pl, zmień przeglądarkę na inną (np. Chrome, Firefox, Safari, Opera, Edge).
Publicystyka
Opinia EKES: Trzeci raport o spójności gospodarczej i społecznej – nowe partnerstwo dla spójności (lipiec 2004)
Marzena Mendza-Drozd, Stowarzyszenie na rzecz FIP
Opinia EKES ma na celu z jednej strony ocenę dotychczasowej realizacji celów unijnej polityki spójności (w dużym stopniu Funduszy Strukturalnych), z drugiej zaś sformułowanie zaleceń odnoszących się do kierunków i szczegółowych rozwiązań na przyszłość. W niniejszej, skróconej, wersji Opinii zostanie przedstawiony głównie ten drugi aspekt, jako istotny z punktu widzenia planowania wykorzystania Funduszy Strukturalnych w latach 2007-13 w Polsce.
Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny EKES
Opinia w sprawie: Trzeci raport o spójności gospodarczej i społecznej - nowe partnerstwo dla spójności, zbieżność przyjęta w lipcu 2004
EKES akceptuje proponowane przez Komisję Europejską rozwiązania na okres po 2006 r., dotyczące określonej liczby priorytetów (I - zbieżność, II - konkurencyjność regionalna i zatrudnienie, III - europejska współpraca terytorialna).
EKES opowiada się za koncentracją na określonej liczbie kluczowych zagadnień związanych z konkurencyjnością (gospodarka oparta na wiedzy, środowisko i usługi ogólnej użyteczności).
EKES popiera propozycję Komisji zmierzającą do utworzenia nowego celu, wykorzystującego doświadczenie zgromadzone w ramach inicjatywy INTERREG.
EKES podkreśla, że pomoc dla terenów wiejskich nie powinna się ograniczać do projektów ściśle rolniczych, lecz obejmować również inne projekty sprzyjające rozwojowi wsi.
EKES podpisuje się pod ograniczeniem do trzech liczby instrumentów finansowych wspomagających politykę spójności (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Społeczny i Fundusz Spójności).
EKES ocenia jako ważne, aby Komisja Europejska, oceniając efekty polityki spójności, bardziej zwracała uwagę na zagadnienie równości szans mężczyzn i kobiet.
EKES optuje za utrzymaniem czterech zasad (programowanie, partnerstwo, koncentracja i dodatkowość) oraz za uproszczeniem systemu zarządzania (opartym na większej decentralizacji). Nie może to jednak podważać zasady, że KE nadal monitoruje realizację programów.
Zdaniem EKES niezwykle ważną kwestią jest przeanalizowanie działań komitetów monitorujących. W tej sprawie EKES zajmuje wyraźne stanowisko, aby uczestnictwo partnerów gospodarczych i społecznych w tych komitetach stało się obowiązkowe. Ponadto EKES uważa, że KE powinna zlecić opracowanie badania różnych modeli uczestnictwa, stosowanych w państwach członkowskich zarówno na szczeblu krajowym, jak i regionalnym, w celu stworzenia i rozpowszechnienia pozwoliłoby listy dobrych praktyk.
Zdaniem EKES poza podmiotami, którzy są tradycyjnie partnerami gospodarczymi i społecznymi (związki zawodowe, stowarzyszenia branżowe, rolnicze, stowarzyszenia rzemieślników i handlowców, spółdzielnie, organizacje non-profit, itp.), ważnym jest wzmocnienie uczestnictwa we wspólnotowej polityce strukturalnej takich podmiotów jak izby handlowe, uniwersytety, jednostki promujące mieszkania socjalne, itp.
EKES ocenia, że partnerzy gospodarczy i społeczni powinni mieć dostęp do finansowania i kształcenia w celu nabycia zdolności do zadowalającego wypełniania swoich funkcji.
EKES uważa, że państwa członkowskie powinny dążyć do ograniczenia barier i nadmiernej komplikacji procedur administracyjnych, które mogą uniemożliwiać realizację zasady partnerstwa..
EKES podkreśla, że na zadania partnerów społecznych i gospodarczych, zawartość propozycji i tryb uczestnictwa są siłą rzeczy różne na poszczególnych etapach wdrażania funduszy strukturalnych. Należy zatem jasno określić, czego oczekuje się od partnerów, na jakim etapie oraz w jakich organach politycznych i technicznych powinni oni uczestniczyć. Zdaniem EKES uwzględnianie roli partnerów społecznych i gospodarczych ma zasadnicze znaczenie na dwóch etapach:
- "politycznym" - tzn. planowania przeznaczenia funduszy zarówno na szczeblu wspólnotowym, jak i krajowym;
- monitoringu i oceny końcowej.
Zdaniem EKES poziom środków finansowych przeznaczonych na politykę spójności nie ma szansy być utrzymany na dotychczasowym poziomie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę kwestie rozszerzenia UE i realizację strategii lizbońskiej.
Konkludując EKES uważa, że:
- należy się coraz bardziej kierować w stronę nowych form uczestnictwa partnerów instytucjonalnych, gospodarczych i społecznych, wychodzących znacznie poza uczestnictwo w organach planistycznych, zarządzających, kontrolnych i ewaluacyjnych,
- należy wzmacniać mechanizmy związane z subwencjami globalnymi, nakładając na państwa członkowskie wymogi przyjmowania tego typu modeli, przynajmniej dla pewnej części pomocy finansowej,
- należy promować partnerstwa publiczno-prywatne, aby przezwyciężyć obecne ograniczenia na szczeblu finansów publicznych.
Opinia w sprawie: Trzeci raport o spójności gospodarczej i społecznej - nowe partnerstwo dla spójności, zbieżność przyjęta w lipcu 2004
EKES akceptuje proponowane przez Komisję Europejską rozwiązania na okres po 2006 r., dotyczące określonej liczby priorytetów (I - zbieżność, II - konkurencyjność regionalna i zatrudnienie, III - europejska współpraca terytorialna).
EKES opowiada się za koncentracją na określonej liczbie kluczowych zagadnień związanych z konkurencyjnością (gospodarka oparta na wiedzy, środowisko i usługi ogólnej użyteczności).
EKES popiera propozycję Komisji zmierzającą do utworzenia nowego celu, wykorzystującego doświadczenie zgromadzone w ramach inicjatywy INTERREG.
EKES podkreśla, że pomoc dla terenów wiejskich nie powinna się ograniczać do projektów ściśle rolniczych, lecz obejmować również inne projekty sprzyjające rozwojowi wsi.
EKES podpisuje się pod ograniczeniem do trzech liczby instrumentów finansowych wspomagających politykę spójności (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Społeczny i Fundusz Spójności).
EKES ocenia jako ważne, aby Komisja Europejska, oceniając efekty polityki spójności, bardziej zwracała uwagę na zagadnienie równości szans mężczyzn i kobiet.
EKES optuje za utrzymaniem czterech zasad (programowanie, partnerstwo, koncentracja i dodatkowość) oraz za uproszczeniem systemu zarządzania (opartym na większej decentralizacji). Nie może to jednak podważać zasady, że KE nadal monitoruje realizację programów.
Zdaniem EKES niezwykle ważną kwestią jest przeanalizowanie działań komitetów monitorujących. W tej sprawie EKES zajmuje wyraźne stanowisko, aby uczestnictwo partnerów gospodarczych i społecznych w tych komitetach stało się obowiązkowe. Ponadto EKES uważa, że KE powinna zlecić opracowanie badania różnych modeli uczestnictwa, stosowanych w państwach członkowskich zarówno na szczeblu krajowym, jak i regionalnym, w celu stworzenia i rozpowszechnienia pozwoliłoby listy dobrych praktyk.
Zdaniem EKES poza podmiotami, którzy są tradycyjnie partnerami gospodarczymi i społecznymi (związki zawodowe, stowarzyszenia branżowe, rolnicze, stowarzyszenia rzemieślników i handlowców, spółdzielnie, organizacje non-profit, itp.), ważnym jest wzmocnienie uczestnictwa we wspólnotowej polityce strukturalnej takich podmiotów jak izby handlowe, uniwersytety, jednostki promujące mieszkania socjalne, itp.
EKES ocenia, że partnerzy gospodarczy i społeczni powinni mieć dostęp do finansowania i kształcenia w celu nabycia zdolności do zadowalającego wypełniania swoich funkcji.
EKES uważa, że państwa członkowskie powinny dążyć do ograniczenia barier i nadmiernej komplikacji procedur administracyjnych, które mogą uniemożliwiać realizację zasady partnerstwa..
EKES podkreśla, że na zadania partnerów społecznych i gospodarczych, zawartość propozycji i tryb uczestnictwa są siłą rzeczy różne na poszczególnych etapach wdrażania funduszy strukturalnych. Należy zatem jasno określić, czego oczekuje się od partnerów, na jakim etapie oraz w jakich organach politycznych i technicznych powinni oni uczestniczyć. Zdaniem EKES uwzględnianie roli partnerów społecznych i gospodarczych ma zasadnicze znaczenie na dwóch etapach:
- "politycznym" - tzn. planowania przeznaczenia funduszy zarówno na szczeblu wspólnotowym, jak i krajowym;
- monitoringu i oceny końcowej.
Zdaniem EKES poziom środków finansowych przeznaczonych na politykę spójności nie ma szansy być utrzymany na dotychczasowym poziomie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę kwestie rozszerzenia UE i realizację strategii lizbońskiej.
Konkludując EKES uważa, że:
- należy się coraz bardziej kierować w stronę nowych form uczestnictwa partnerów instytucjonalnych, gospodarczych i społecznych, wychodzących znacznie poza uczestnictwo w organach planistycznych, zarządzających, kontrolnych i ewaluacyjnych,
- należy wzmacniać mechanizmy związane z subwencjami globalnymi, nakładając na państwa członkowskie wymogi przyjmowania tego typu modeli, przynajmniej dla pewnej części pomocy finansowej,
- należy promować partnerstwa publiczno-prywatne, aby przezwyciężyć obecne ograniczenia na szczeblu finansów publicznych.
Źródło: inf. własna
Przedruk, kopiowanie, skracanie, wykorzystanie tekstów (lub ich fragmentów) publikowanych w portalu www.ngo.pl w innych mediach lub w innych serwisach internetowych wymaga zgody Redakcji portalu.
Redakcja www.ngo.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy.
Teksty opublikowane na portalu prezentują wyłącznie poglądy ich Autorów i Autorek i nie należy ich utożsamiać z poglądami redakcji. Podobnie opinie, komentarze wyrażane w publikowanych artykułach nie odzwierciedlają poglądów redakcji i wydawcy, a mają charakter informacyjny.
