Publicystyka - ngo.pl

Przedstawiciele Unii Europejskiej określili, że gospodarka społeczna jest najlepszym modelem przeszłej ekonomii „wspólnego domu europejskiego”. Sześć krajów UE ma już odpowiednie dla tej gospodarki ministerstwa m.in. od 1991 roku Włochy, ale również Francja, Grecja, Belgia, Finlandia.

Parlament Europejski opracował „Europejski Statut ds. Spółdzielni Socjalnych”, na który czekano dziesięć lat. Tworzy on środowisko legislacyjne, aby w warunkach konkurencyjności przedsiębiorstwa społeczne mogły przetrwać i zabezpiecza środki finansowe na ich rozwój, ale też oczekuje, że będą one produkowały dobrej jakości usługi i produkty, a jednocześnie zrównoważą balans pomiędzy solidarnością a konkurencyjnością.

Podkreślano, że gospodarka społeczna rekompensuje niepowodzenia w gospodarce rynkowej, zabudowuje przestrzenie, gdzie nie działa państwo, tworzy różne formy usług wyższej użyteczności, broni interesów słabszych (użytkownicy, ochotnicy, konsumenci, robotnicy, producenci itp.)

Podkreślono wartość, którą tworzą spółdzielnie, przedsiębiorstwa społeczne, stowarzyszenia, fundacje, towarzystwa ubezpieczeń społecznych, etyczne i alternatywne banki spółdzielcze, fundusze gwarancji wzajemnych i kapitał wysokiego ryzyka itp. dla budowania pokoju społecznego, dla dobrowolnego uczestnictwa i rozwoju jednostek, budowania dobra wspólnego społeczności lokalnych, jak i dla przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu.

Bardzo ważną częścią konferencji były warsztaty i seminaria. W jednym z nich uczestniczyli przedstawiciele Fundacji Barka ( Barbara i Tomasz Sadowscy), którzy w drodze konkursu zostali wytypowani do przedstawienia 13-letnich doświadczeń Barki w budowaniu przedsiębiorczości społecznej oraz prac nad polską Ustawą o Zatrudnieniu Socjalnym.

Warsztaty te pt. „ Od III sektora do przedsiębiorczości społecznej w perspektywie europejskiej” prowadził prof. Carlo Borzaga z Uniwersytetu w Turynie, autor badań i publikacji pt. „Imponujący rozwój spółdzielni socjalnych we Włoszech”, która była m.in. inspiracją dla polskiego projektu ustawy o zatrudnieniu socjalnym.

W wystąpieniach podkreślano potrzebę zjednoczenia Europy po upadku totalitaryzmu w krajach Europy Środkowo-Wschodniej, potrzebę zbudowania wspólnej definicji i podstaw prawnych przedsiębiorczości społecznej we wszystkich krajach, ujednolicenie legislacyjnego statusu przedsiębiorstw społecznych, poszukanie w krajach kandydujących konkretnych inicjatyw (dobrych praktyk), które tworzyć będą sieć i innymi europejskimi inicjatywami.

Podkreślano też różnice, które istnieją pomiędzy organizacjami III sektora a przedsiębiorstwami ekonomii społecznej:

• kontynuowanie działalności produkującej dobra i sprzedającej usługi na rzecz wspólnoty lokalnej
  
• wysoki stopień niezależności
  
• duży poziom ekonomicznego ryzyka
  
• inicjatywa podjęta przez grupę obywateli mających problemy w gospodarce rynkowej
  
• decyzje podejmowane są zespołowo a nie przez właściciela kapitału
  
• każdy członek jest użytkownikiem i każdy użytkownik jest członkiem przedsiębiorstwa społecznego
  
• minimalne wynagrodzenia za pracę
  
• silniejsze zaakcentowanie komponentu ekonomicznego niż socjalnego w działaniu.
• 
  
  W wielu krajach europejskich istnieją tendencje wśród tradycyjnie działających organizacji non-profit do przekształcania się w przedsiębiorstwa społeczne (lub przynajmniej niektórych dotychczas prowadzonych programów). Istnieją też pewne wspólne cechy przedsiębiorstw społecznych i organizacji non-profit.
  
  Na zakończenie podkreślano, że mimo dużego postępu w ciągu ostatnich dziesięciu lat, wiele rządów europejskich ciągle nie docenia znaczenia gospodarki społecznej. W związku z tym:
  
• należy doprowadzić do zmiany polityki konkurencyjności, tak aby wziąć pod uwagę charakter samopomocowy i solidarnościowy przedsiębiorstw społecznych,
  
• zwrócić uwagę na przepisy, regulacje rynku, prawo podatkowe tak aby nie niszczyć małych przedsiębiorstw społecznych
  
• zwracać uwagę na możliwości i rozwiązania gospodarki społecznej, kiedy opracowuje się systemy opiekuńcze oraz zwalczania wykluczenia społecznego
  
• udzielać wsparcia finansowego i szkoleniowego w kierunku rozwoju gospodarki społecznej
  
• rządy krajów członkowskich i kandydujących muszą oficjalnie uznać rolę ekonomii społecznej i stworzyć sieć współpracy między różnymi partnerami społecznymi działającymi w tej sferze.
•