Publicystyka - ngo.pl

Stowarzyszenie nie działa samo – wspierane jest przez mieszkańców i przyjazne rady osiedla Krzyżowniki – Smochowice, Kiekrz i Strzeszyn. Choć zdania członków rad osiedli i Stowarzyszenia często bywają rozbieżne, z reguły w kluczowych sprawach stanowią wspólny front.

Tytuł jednego z artykułów zamieszczonych na stronie organizacji przez prezes Stowarzyszenia, Hannę Górzną-Kamińską ("Nie dajmy się rozjeżdżać") można rozumieć dwojako – po pierwsze organizacja dosłownie walczy o możliwość bezpiecznego poruszania się pieszych i rowerzystów po drogach na obszarze Zachodniego Klina Zieleni, po drugie – od początku swojej działalności członkowie walczą z arogancją i obojętnością urzędników, którzy zamiast służyć pomocą mieszkańcom, często przyczyniają się do pogorszenia jakości ich życia, a w bezpośrednich starciach z petentami wykazują się postawami podobnymi do zachowań kierowców znanych z zatłoczonych miejskich ulic. Ich język jest czasami całkowicie niezrozumiały, innym razem nacechowany niechęcią czy obojętnością, a jeszcze częściej to całkowite milczenie, jakby oddzielała ich od „zwykłych” mieszkańców gruba samochodowa szyba.

Zasadniczym celem statutowym Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Zachodniego Klina Zieleni w Poznaniu jest działanie na rzecz ekologii, ochrony dziedzictwa przyrodniczego, zachowania walorów przyrodniczych i funkcji rekreacyjnych stanowiących zachodni klin zieleni miasta Poznania. Założeniem Stowarzyszenia jest współpraca z Radą Osiedla Krzyżowniki – Smochowice.

Jedną z najistotniejszych kwestii, którymi obecnie zajmują się członkowie Stowarzyszenia, jest sprawa tranzytu samochodów przez osiedle Krzyżowniki – Smochowice do Suchego Lasu. We wspomnianym artykule ("Nie dajmy się rozjeżdżać"), dostępnym na stronie internetowej organizacji, prezes Stowarzyszenia, szeroko opisuje problem mieszkańców ulic Biskupińskiej, Beskidzkiej i okolic. „Przeprowadzona przez Zarząd Dróg Miejskich modernizacja nawierzchni ulic: Biskupińskiej i Beskidzkiej spowodowała ruch tranzytowy z urbanizującego się Suchego Lasu poprzez Strzeszyn i Smochowice do ulicy Dąbrowskiego. Najbardziej obciążone ruchem są aktualnie ulice: Biskupińska, Beskidzka, Człuchowska, Lubowska, Santocka, Sianowska, Chodzieska, Czaplinecka, Polanowska i Maszewska (…) Dzieci nie mogą bezpiecznie dojść do szkoły (niektóre ulice nie mają chodników), nie mówiąc już o trudnościach w poruszaniu się po wymienionych ulicach osób starszych czy niepełnosprawnych. Kiedyś spokojne ulice zamieniły się w ruchliwe arterie komunikacyjne. Ruch i hałas jest nieznośny. Już nawet w nocy przed przejazdem kolejowym, w czasie gdy jest zamknięty, powstaje kolejka aut.” Niestety, opór urzędników w tej sprawie jest znaczny. Mimo że upłynął już rok od przekazania przez Stowarzyszenie na ręce Rady Osiedla Krzyżowniki – Smochowice pisma w sprawie wyjaśnienia prawnych uwarunkowań powstania problemowej inwestycji, do dziś nie otrzymano żadnej odpowiedzi, która rozwiałaby wątpliwości Stowarzyszenia.

Sprawa śmieci nad Jeziorem Kierskim od dłuższego czasu porusza członków Stowarzyszenia. Organizacja raz w miesiącu organizuje marsze nordic walking dla wszystkich chętnych mieszkańców. Podczas każdej z przechadzek w ostatnim czasie uczestnicy mogli podziwiać nie tylko okoliczne malownicze krajobrazy, ale także powiększające się na brzegach jeziora Kiekrz góry śmieci. W tej sprawie napisany został artykuł „Nowy gatunek łabędzia nad Jeziorem Kierskim”, jak i wystosowane pismo do pana Bartosza Zawiei, Przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska Rady Miasta Poznania. Sprawa ta została oficjalnie poruszona 7 stycznia 2014 roku. Mimo upływu ustawowych 30 dni organizacja również nie doczekała się odpowiedzi. W tej, podobnie jak w innych sprawach poruszanych przez Stowarzyszenie, pomocy udzielił Przewodniczący Rady Miasta Poznania Grzegorz Ganowicz. Dzięki jego interwencji otrzymano odpowiedź na pismo, jednak z treści wynika, iż brzegi jeziora są systematycznie oczyszczane, a Stowarzyszenie jako organizacja pozarządowa powinno zająć się uświadamianiem społeczności lokalnej w kwestii ekologii.

Sprawa dostępu do Jeziora Kierskiego to kolejny problem, którym postanowili zająć się członkowie Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Zachodniego Klina Zieleni w Poznaniu, wspólnie z Radą Osiedla Krzyżowniki – Smochowice. Coraz bardziej realne wydaje się ograniczenie dostępu do brzegów Jeziora Kierskiego dla mieszkańców i turystów. Obecnie miasto rozważa przekazanie jednej z działek nad jeziorem w prywatne ręce.

Według jednego z najbardziej aktywnych członków Stowarzyszenia, Roberta Błoszyka, nieprzemyślana sprzedaż działki może skutkować całkowitym odebraniem mieszkańcom możliwości korzystania z plaży nad jeziorem. Przykładem zawłaszczania przestrzeni publicznej jest również sprawa grodzenia dostępu do linii brzegowej przez prywatne i publiczne podmioty mające swoje lokalizacje przy jeziorze.

W kwestii grodzenia dostępu do niego ciekawe stanowisko przedstawił Piotr Szczepanowski z Wydziału Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego, z jego oświadczenia wynika, że jezioro Kierskie nie jest wodą naturalną, jezioro to zostało podpiętrzone przez jaz piętrzący, a zatem nie wytycza się linii brzegowej i nie mają tutaj zastosowania przepisy mówiące o zakazie grodzenia w odległości półtora metra od brzegu.

Odsyłamy do materiału filmowego TVP w tej sprawie.

Czy zatem nie ma dobrych rozwiązań i możliwości zdrowego połączenia biznesu z interesem społecznym? Robert Błoszyk twierdzi, że jest to możliwe. Przykładem tego jest chociażby Przystań nad Wartą. Klub sportowy Posnania pozyskawszy inwestora wydzierżawia mu obiekty klubowe. Prywatna spółka dokonuje obecnie całkowitej modernizacji w znacznej mierze podupadłej infrastruktury klubu, powstają obiekty do uprawiania sportu i rekreacji dla mieszkańców, podnosi się standard i możliwości treningów dla sekcji wioślarskiej i kajakarskiej. Klub Posnania nie ponosi kosztów, a inwestor przez określony czas będzie mógł czerpać zyski z wybudowanego obiektu, którego założeniem jest dostępność dla jak największej liczby osób.

A zatem czy uzasadniona jest nieodwracalna wyprzedaż przez miasto atrakcyjnych obszarów Zachodniego Klina Zieleni? Wiem, że niektórzy urzędnicy nas nie kochają, ale my ich tak długo będziemy przekonywać, aż oni nas w końcu zaczną kochać – mówi Robert Błoszyk. Choć praca Stowarzyszenia to na co dzień mierzenie się z biurokratyczną machiną, starcia z oporem i biernością urzędników, członkowie organizacji nie zniechęcają się. Wierzą, że ważne dla nich sprawy mogą zostać rozwiązywane pomyślnie.