Sytuacja młodych osób w ostatnim czasie nie należy do najłatwiejszych. Sytuacja młodych osób niepełnosprawnych na tle ich zdrowych rówieśników wymaga dodatkowych rozwiązań.
W Polsce młode osoby niepełnosprawne w wieku 15-24 lat nie są znaczącą liczbowo grupą. Stanowią zaledwie 4,6% osób w grupie niepełnosprawnych osób w wieku produkcyjnym. Jeśli jednak poszerzyć przedział wiekowy dla kategorii „młoda osoba niepełnosprawna” do 29 roku życia, to wielkość ta już się podwaja. Biorąc pod uwagę wszystkie aspekty sytuacji młodych osób niepełnosprawnych, należy zauważyć, że grupa ta wymaga kompleksowego wsparcia – począwszy od leczenia i rehabilitacji, poprzez ułatwienia i dostosowania w trakcie edukacji, pomoc psychologiczną, czasem materialną, aż po wsparcie w zakresie kształtowania ścieżki edukacyjnej i zawodowej.
Losy młodych niepełnosprawnych osób są często bardzo odległe od losów ich zdrowych rówieśników. Według opinii Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego młode osoby niepełnosprawne są narażone na wiele form dyskryminacji (m. in. ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię, poglądy polityczne, przynależność do mniejszości narodowej, prawo własności, urodzenie, wiek, orientację seksualną), są od dwóch do pięciu razy bardziej narażone na przemoc niż ich pełnosprawni rówieśnicy, a także są dwu- lub trzykrotnie bardziej narażone na bezrobocie niż osoby pełnosprawne.
Grupa osób młodych i niepełnosprawnych jest zróżnicowana nie tylko ze względu na rodzaj i stopień niepełnosprawności, ale także ze względu na aktywność edukacyjną i zawodową. W grupie tej są zarówno uczniowie, studenci, jak też absolwenci szkół różnych typów, którzy mogą podejmować pracę. Należy jednak podkreślić fakt, że prawdopodobieństwo dojścia przez osoby niepełnosprawnej do poziomu edukacji wyższej jest o połowę niższe niż osób pełnosprawnych.
Konieczne więc wydaje się podejmowanie działań na rzecz efektywnej aktywizacji społecznej i zawodowej już na wczesnych etapach edukacyjnych. Stąd potrzeba zwrócenia większej uwagi na rolę szkoły, już od najniższych etapów nauczania, gdyż właśnie wtedy zaczynają kształtować się postawy wpływające na przyszłe losy zawodowe młodych niepełnosprawnych.
Równie istotne jak pomoc kierowana do niepełnosprawnych dzieci i młodzieży jest również objęcie wsparciem rodziców oraz nauczycieli. W kontekście dokumentów i regulacji międzynarodowych ważne jest szerokie podejmowanie działań antydyskryminacyjnych we wszystkich sferach życia, w tym przeciwdziałanie segregacji oświatowej. Jednocześnie należy pamiętać, że bez przemyślanego systemu dopełniających się elementów wsparcie udzielane młodym osobom niepełnosprawnym może być nie tylko nieefektywne, ale sprzeczne z interesem tej grupy.
