Publicystyka - ngo.pl

– Od kiedy działasz w organizacji pozarządowej? Skąd pomysł na aktywność?

– Od kiedy? - Odkąd pamiętam. To zasługa mojego Taty. Tato był lekarzem bardzo oddanym swoim małym pacjentom - każdą wolną chwilę spędzał na oddziale rehabilitacji dziecięcej, który stworzył w Koninie. Po pracy i dyżurach zabierał siostrę i mnie i lecieliśmy pobawić się z małymi pacjentami. To byli nasi rówieśnicy, a wózek czy proteza, absolutnie nie przeszkadzały we wspólnych harcach. Tato grał na gitarze, organizował różne zabawy i atrakcje dla dzieci. Latem była Mielnica nad Gopłem - spędzałyśmy tam z siostrą prawie wszystkie wakacje od drugiego roku życia do 2003 roku… To było miejsce magiczne - miejsce wakacyjnych spotkań niezwykłych ludzi. Tam nauczyłam się, czym jest wolontariat i integracja. To była prawdziwa szkoła życia i nauka odpowiedzialności za drugiego człowieka.

– Jakie widzisz plusy swojej działalności?

– Najważniejsze jest to, że nasza działalność łączy dobrych ludzi, a to bardzo ważne. W każdym z nas jest dobro, ale nie każdy wie, jak je ofiarować innym. Na przykład co roku przed Świętami Bożego Narodzenia zapraszamy ludzi do przygotowywania paczek dla naszych podopiecznych. W tym roku Święty Mikołaj obdarował blisko 60 osób. Wśród darczyńców byli moi przyjaciele ze studiów, sąsiedzi mojej siostry, przyjaciele przyjaciół i pracownicy banku, w którym Fundacja ma konto. Najpiękniejsze jest to, że po akcji świątecznej to oni nam dziękują – czują, że zrobili coś dobrego i pytają w czym mogą jeszcze pomóc.

– Co Cię kręci w trzecim sektorze?

– Niezależność! Nie muszę się zaprzyjaźniać z żadną opcją polityczną. Mam swoją tajną broń - potrafię namówić do wspólnego działania ludzi niezależnie od ich poglądów, stanowiska, czy statusu materialnego - ważny jest cel i pokazanie, że to nasza wspólna sprawa!

Do działania staram się też zachęcać i angażować osoby niepełnosprawne, bo chcemy działać wspólnie z nimi, a nie dla nich.

– Co chciałabyś robić za 10 lat??

– Ograć mojego męża w tenisa.

– Największy zawodowy sukces? Największa zawodowa porażka?

– Sukces? - Idea PODAJ DALEJ - wymyśliliśmy ją z przyjaciółmi i jest uniwersalna. Podajemy dalej naszą wiedzę, chęć pomagania, entuzjazm, angażujemy kolejne osoby i każda z nich podaje dalej. Są w tym gronie moi współpracownicy, podopieczni, darczyńcy i sympatycy - rodzina PODAJ DALEJ!

A porażka? Chyba to, że nie udało mi się uratować Mielnicy - ośrodek tworzony przez Tatę z taką determinacją w rękach ludzi, którym na nim nie zależało, został doprowadzony do ruiny i przejęty przez gminę.

– Coś czego nie wiedzą o Tobie współpracownicy?

– Boję się ciemności….

– Jakieś szczególne hobby? Zainteresowania?

– Zawsze marzyłam o tym, żeby grać w tenisa - zaczynam się uczyć z nadzieją, że nie jest jeszcze za późno…

Bardzo lubię fotografować - to chyba też mam po Tacie. Tato nie rozstawał się z aparatem i był doskonałym obserwatorem. Ja najbardziej lubię fotografować dzieci.

Zuzanna Janaszek-Maciaszek urodziła się 17 czerwca 1975 roku. Jest córką Doktora Piotra Janaszka, który – jak zawsze powtarza – nauczył ją kochać ludzi, nauczył wrażliwości i zaszczepił chęć pomagania. Od najmłodszych lat uczestniczyła w obozach rehabilitacyjnych, których pomysłodawcą i twórcą był Doktor. Po tragicznej śmierci Ojca w 1998 roku wraz z siostrą Olgą przez blisko 5 lat rozwijała i wzbogacała działalność Fundacji Mielnica. We wrześniu 2003 roku nie mogąc dalej realizować swoich pomysłów rozstały się z Fundacją Mielnica i po kilku miesiącach starań, wraz z wolontariuszami, którzy podążyli ich śladem, uruchomili Fundację im. Doktora Piotra Janaszka PODAJ DALEJ. W ramach Fundacji realizują idee Doktora i właściwie wykorzystują to, czego ich nauczył. Zuzanna jest absolwentką Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, Szkoły Pracowników Służb Społecznych oraz Szkoły Liderów. Laureatka nagrody LODOŁAMACZ SPECJALNY 2010. Prywatnie – szczęśliwa mama Gabrysi i Jagódki!