Publicystyka - ngo.pl

Lata wojny przyczyniały się do zmiany wizerunku amerykańskiej kobiety. Wiele z nich zaczęło być  docenianych ze względu na talenty oratorskie i zaangażowanie w sprawy polityki, w tym zniesienie niewolnictwa. Wreszcie, długoletnia walka, od które wszystko się zaczęło, dobiegła końca.

W 1865 roku Kongres przyjął 13 poprawkę do Konstytucji, zakazującą niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Oczywiście był to sukces połowiczny, gdyż nadal pozostawała do uregulowania kwestia ochrony praw osób wyzwolonych i ich bezpieczeństwa. 

Kobiety, które związały swoje sprawy z
działaniem na rzecz zniesienia niewolnictwa, w tej nowej sytuacji spodziewały się, że i one znajdą
pomyślne rozwiązanie. W szczególności miały nadzieję, że prawa wyborcze dla osób wyzwolonym zostaną
rozciągnięte także na kobiety. Tak się jednak nie stało. 14 poprawka, na którą tak bardzo liczyły
środowiska kobiece, okazała się ogromną porażką: wyborcy zostali w niej jednoznacznie określeni
jako mężczyźni. Także następna okazja, kiedy jeden z senatorów zgłosił propozycję rozszerzenia
prawa wyborczego na kobiety, nie przyniosła sukcesu: w głosowaniu przepadła stosunkiem 39:9 głosów
popierających.

Te niepowodzenia sprawiły, że coraz większa
liczba kobiet - nawet tych, które dotychczas nie uważały tej kwestii za najważniejszą - uznawał, że
najwyższy czas coś z tym zrobić. Przy okazji pierwszej po wojnie konwencji kobiet powstało
Amerykańskie Stowarzyszenie na rzecz Równych Praw, którego podstawowym celem było zapewnienie
kobietom prawa wyborczego. W tym samym czasie zaczęły się tworzyć lokalne grupy i organizacje,
podejmujące działania w tej samej sprawie. Praktyką stało się delegowanie przedstawicieli tych grup
lokalnych do ogólnokrajowego stowarzyszenia tak, aby łączyć oddolne wysiłki z narodową kampanią.
Ilekroć pojawiał się cień szansy na wprowadzenie oczekiwanej zmiany, następowała gigantyczna
mobilizacja całego środowiska: pisano ulotki i listy do prasy, organizowano debaty i wygłaszano
przemówienia.

Sukcesu jednak  wciąż nie było. Zaczął się za to rozłam w środowisku zwolenników zapewnienia kobietom stosownych praw. Jedni (głównie męska część ruchu) uważali, że kobiety - tak jak niewolnicy - muszą poczekać na swój czas. Inni, dłużej czekać nie chcieli. Dotychczasową harmonię w ruchu na rzecz praw kobiet, zastępowały burzliwe dyskusje, kłótnie, a w końcu rozłam. Zwolennicy radykalnych reform stworzyli nową organizację, nazwaną Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Praw Wyborczych Kobiet, a dotychczas działające stowarzyszenie na rzecz równych praw rozpadło się. Po latach bojów ruch kobiecy znalazł się w stanie frustracji i dezorganizacji.

Na podstawie: "Women together. A history in documents of women's movement in the United States", Judith Papachristou, 1976.

Jestem kobietą!  Wydaje się, że to niewinne oświadczenie. Wypowiedziane zwyczajnie, bez dumy, zażenowania, po prostu: jestem kobietą. Może nawet zbędne, bo potwierdzające to, co i tak widać. Czy zawsze było tak było? No właśnie!  To ciekawy wątek. Organizacje kobiece, a zwłaszcza feministyczne, doskonale znają historię ruchu kobiecego.  Wiedzą, ile już udało się osiągnąć i co jeszcze zostało do zrobienia, żeby to proste oświadczenie nie niosło ze sobą zbędnych konotacji, żeby nie dzieliło, nie wskazywało z góry miejsca w hierarchii społecznej. Dla pozostałych, tych, którzy mają szczęście, że są kobietą albo to szczęście, że są mężczyzną, ale nie zajmują się tą problematyką na co dzień,  ta historia przemian świadomościowych, nawet jeśli amerykańska, też może być ciekawa.