Publicystyka - ngo.pl

(KAI) Francja, 25 października 2001 roku
Szkolne nauczanie w języku bretońskim nie odpowiada kryteriom nauczania publicznego we Francji, w którym obowiązuje jedynie język francuski. Takie stwierdzenie znalazło się we wniosku, z jakim wystąpiły świeckie związki zawodowe oraz stowarzyszenia nauczycieli i rodziców do Trybunału Konstytucyjnego. Oskarżają one stowarzyszenie Diwan, prowadzące takie nauczanie, o łamanie ustawodawstwa francuskiego.

Informując o tym paryski dziennik “La Croix” przypomniał, że Stowarzyszenie to prowadzi obecnie 32 szkoły, stosujące własne metody nauczania – tzw. “zanurzenie językowe”. Początkowo należały one do sieci szkolnictwa prywatnego, obecnie stanowią one integralną część szkolnictwa publicznego we Francji. Uczniowie tych szkół, którzy ukończyli IV klasę, są całkowicie dwujęzyczni. Laickie związki zawodowe i stowarzyszenia utrzymują, że jedynie francuski jest “językiem republikańskiej szkoły”.

Do szkół stowarzyszenia Diwan uczęszcza obecnie 2600 uczniów, co stanowi 0,4% uczniów szkól publicznych. Ponadto w języku bretońskim “równolegle z francuskim” uczy się 2300 dzieci i młodzieży w innych szkołach publicznych i dalszych 2 tys. w szkołach prywatnych. Obecny minister edukacji narodowej Jack Lang w oficjalnych wypowiedziach popiera nauczanie w “językach lokalnych” (poza bretońskim są to jeszcze korsykański, baskijski, prowansalski).

Język bretoński należy do grupy celtyckiej języków indoeuropejskich, którą tworzą z nim jeszcze języki irlandzki, walijski i współczesny szkocki. W czasach starożytnych i we wczesnym średniowieczu językami tymi mówiono na rozległych obszarach Europy Zachodniej od Wysp Brytyjskich po Półwysep Iberyjski. Później zakres ich występowania bardzo się skurczył i dziś posługuje się nimi prawdopodobnie niespełna półtora miliona ludzi w Irlandii, Walii, Szkocji i Bretanii. Większość z nich jest zresztą najczęściej dwujęzyczna i posługuje się swobodnie jeszcze co najmniej angielskim lub francuskim.
tom