Publicystyka - ngo.pl

Czemu ja to piszę?

Postanowiłam podzielić się kilkoma myślami odnośnie tego zaangażowania. Na początek chwila refleksji. Od kilku tygodni zbierałam się do napisania tekstu o tym, jak to pozarządowi członkowie komitetów monitorujących powinni się przygotowywać do posiedzeń, co czytać, z kim konsultować itp. Potem pomyślałam: „A w zasadzie, jakie ja mam prawo czy mandat do tego, żeby komuś mówić, co powinien robić?”. Zwłaszcza, że są to narzędzia i metody dość oczywiste (chyba?) dla osób, które wzięły na serio fakt, że ktoś na nie głosował. W efekcie tych jakże głębokich refleksji pomyślałam, że może po prostu podzielę się tym, co mi pomaga w pracy w komitecie monitorującym, jak staram się sobie tę pracę organizować, czego mi brakuje i takie tam. Zechcesz, drogi/a Czytelniku/czko, to coś z tego weźmiesz. Zapraszam też do dzielenia się w formie komentarzy pod tekstem. Bardzo chętnie „skradnę” Wasze sposoby na skuteczność w komitecie!

Do Komitetu trafiłam dlatego, że od wielu lat zajmuję się monitorowaniem funduszy europejskich, uczestniczę w konsultacjach dokumentów, staram się zapewniać organizacjom wsparcie we wszelkiego rodzaju trudnościach, z jakimi borykają się w kontekście funduszy unijnych. Aczkolwiek koncentruję się na rozwiązaniach systemowych, sieciowania reprezentantów ngo w komitetach, zapewniania im wsparcia merytorycznego w postaci warsztatów, ekspertyz itp. Tak więc wydaje mi się (i nie tylko mi, ale i Stowarzyszeniu Dialog Społeczny, w imieniu którego wraz z Michałem Dymkowskim trafiłam „pod głosowanie”), że jakąś wiedze mam, jakieś doświadczenie również, jakąś chęć i zaangażowanie także. Piszę cały ten tekst trochę autoironicznie (szkoda, że tekst pisany nie odzwierciedla nastroju autorki), proszę więc o ździebko dystansu u Czytelnika/Czytelniczki.

Co mi pomaga?

Komitet Monitorujący PO PT nie spotyka się zbyt często, nie ma też wielu propozycji uchwał obiegowych. Do tej pory z mojego punktu widzenia najbardziej pracochłonną sprawą było przyjęcie Strategii Komunikacji Polityki Spójności na lata 2014-2020. Przygotowując się do dyskusji na te temat przeczytałam cały dokument, wynotowałam własne uwagi i znaki zapytania, które następnie skonsultowałam z Grupą roboczą Monitoring i rzecznictwo (d. grupą roboczą ds. 12 postulatów). Na bieżąco staram się tez korzystać z dokumentów systemowych (wręcz mieć je przed oczami podczas posiedzeń komitetu, czy zgłaszając uwagi w trybie obiegowym):

- ustawy wdrożeniowej (czyli ustawa z 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014–2020),

- Wytycznych Ministra Infrastruktury i Rozwoju w zakresie realizacji zasady partnerstwa,

- Wytycznych Ministra Infrastruktury i Rozwoju w zakresie Komitetów Monitorujących 2014-2020,

- regulaminu Komitetu Monitorującego PO PT,

oraz (to nie żart!):

- rozporządzenie ogólne (czyli Rozporządzenie Paramentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006),

- kodeks partnerstwa (czyli Rozporządzenie delegowane Komisji w sprawie europejskiego kodeksu postępowania w zakresie partnerstwa w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych).

Z tego, co zauważyłam, nie jestem odosobniona w korzystaniu na posiedzeniach z ww. dokumentów. Zawsze to przejrzyściej korzystać z oficjalnych zapisów, niż ulotnej pamięci, która lubi płatać figle interpretacyjne.

Kontakt z III sektorem

Informacje o działaniach komitetu i wynikach mojej działalności publikuję na Pozarządowym Monitorze Programów Operacyjnych 2014+ w zakładce poświęconej PO Pomoc Techniczna oraz w serwisie www.nowaperspektywa.ngo.pl. Oczywiście piszę również na grupy facebookowe, bo skąd wszyscy czerpią dziś informacje? A więc Organizacje pozarządowe – perspektywa 2014-2020 oraz Przedstawiciele/ki organizacji pozarządowych w KM Fundusze UE 2014+. Użytkowników tej drugiej grupy traktuję jednak raczej jako szybką pomoc, np. w odniesieniu się do jakiegoś problemu.

Jednak najmniej zawodny i najbardziej responsywny sposób to nie maile, nawet nie facebook, ale … telefon. Zdarza się więc, że dzwonię do osób, zwłaszcza tych, które mogą mnie wesprzeć w konkretnych obszarach, skonsultować – choćby na szybko – pomysły.

I tylko dopada mnie już czasem refleksja, że takich frustratów czy desperatów, jak ja jest wcale niezbyt duża grupa. Dochodzą głosy, jak to reprezentanci ngo’sów w komitetach tylko zajmują miejsce (o ile w ogóle przychodzą), dbają głównie o takie zapisy kryteriów wyboru projektów, aby ich organizacje mogły je spełnić. Inni z kolei poddają się lękom przed konfrontacją z władzami – głównie regionalnymi. To po co było się zgłaszać do komitetu? To na szczęście wciąż wydaje się mniejszościowe zachowanie, ale jednak ma miejsce. I kładzie się cieniem na całym sektorze, służy do krzywdzących uogólnień i utrudnia i tak niełatwą komunikację z przedstawicielami innych środowisk.