Publicystyka - ngo.pl

Moja supermoc? To moja rodzina i przyjaciele. Mało oryginalne? Wiem, wiem. Jednak nie mogłam tego ująć inaczej – zawsze są ze mną, zawsze mnie wspierają, kiedy angażuję się w działania wolontariackie albo komuś pomagam. Nie tylko dostarczają mi pomysłów i motywują, ale także są źródłem pozytywnej energii. Dzięki nim, pomimo dużej ilości codziennych obowiązków, wszystko udaje się wykonać zgodnie z planem. Jeśli zdarzają się jakieś potknięcia, kiedy wszystko w jednej chwili zaczyna się walić, po prostu mi pomagają.

Najbardziej cenię u innych... Ooo, wiele rzeczy, jednak w kontekście wolontariatu najbardziej empatię i chęć do działania. Osoby, które znam od lat, podczas akcji wolontariatu ujawniają takie zdolności, o które nigdy bym ich nie podejrzewała. Zaskakują mnie. Wiem, że są strasznie zajęci, więc chociaż zapraszam ich do uczestnictwa w akcji, to jednak nie bardzo wierzę, że przyjdą. A wtedy... stawiają się wszyscy gotowi do działania i od razu biorą się do pracy.

Pamiętam, że kiedyś jednego znajomego zaprosiłam na sobotnią akcję w szkole w piątek wieczorem, bo spotkałam go akurat w dziale jogurtów w supermarkecie. Podczas rozmowy z nim przypomniało mi się, że obydwoje z żoną mają piękny ogród, a ja akurat potrzebowałam takich pasjonatów, ponieważ mój projekt polegał właśnie na sadzeniu roślin. W sobotę, ku mojemu zaskoczeniu państwo Ch. zjawili się z samego rana, zaznaczając, że nie mają czasu i wpadli tylko na godzinkę… Jak się okazało, wyszli dopiero wtedy, jak wszystko było dopięte na ostatni guzik.

Moje marzenie o szczęściu: to moment, kiedy wszystkie dzieci będą miały bezpieczny dom. Z mamą, tatą, ciociami i wujkami nawet przyszywanymi, ale żeby byli. By rodzice byli dumni wtedy, kiedy dziecko idzie do pierwszej klasy, żeby się denerwowali podczas egzaminu gimnazjalnego i pękali z dumy, jak prawie dorosła pociecha zda maturę.

Zdaję sobie sprawę, że to trudny temat, ale myślę, że wiele osób, które angażują się w pomoc placówkom opiekuńczym myśli podobnie jak ja. Wychowawcy są wspaniali, domy, w których mieszkają dzieci coraz ładniej urządzone, jednak to ciągle nie są domy rodzinne. Nasze akcje są bardzo ważne, ale nie niwelują tego najważniejszego i najbardziej palącego problemu, jakim jest brak bliskich.

Moim największym sukcesem jest to, że nie działam sama, za każdym razem w akcje wolontariatu udaje mi się zaangażować szkoły, gdzie uczą się moje dzieci, moich kolegów z pracy lub też znajomych i sąsiadów.

W wolontariacie Fundacji Kronenberga przy Citi Handlowy od 2010, wówczas dołączyła do projektu koleżanki, później już zgłaszała własne. Angażuje się z mężem i znajomymi w działania na rzecz ich lokalnej społeczności. Urządzają place zabaw, pikniki rodzinne, organizują kiermasze świąteczne w szkole lub wyprzedaże garażowe.

Najbardziej lubi projekty, które trafiają do konkretnych osób i odpowiadają na ich potrzeby. Jak mówi: Wynik końcowy jest ważny, ale nie o sukces chyba chodzi… tak naprawdę robię to wszystko dla siebie, bo przecież wiemy, że dobro do nas powraca.