Publicystyka - ngo.pl

Po pierwsze wkład własny Idea wkładu własnego jest w zasadzie słuszna. Jeżeli jakaś organizacja czy grupa obywateli chce zrobić coś dobrego i prosi o pomoc innych (w tym samorząd), to powinna wykazać, że już coś ma. Jeżeli jednak to administracja chce, aby organizacje realizowały jego zadania, to domaganie się wkładu własnego jest dodatkowym podatkiem (haraczem) nakładanym na społeczeństwo przez władze.

Co więcej: aby coś dołożyć zazwyczaj coś trzeba mieć. PRL odebrała organizacjom majątek społeczny budowany przez aktywność społeczną i hojność obywateli przez wieki zaś obecnie administracja, tworząc warunki konkursów, bardzo pilnuje, aby organizacji broń Boże nie wzmocniły się instytucjonalnie czy finansowo. Trudno się więc dziwić, że organizacje polskie są takie słabe i nie mają majątku. Mamy sektor żebraczy, ale to nie tylko wina sektora.

Po drugie zarobić na lokalach To, że lokale są majątkiem, który dla administracji może być źródłem dochodów, wiadomo nie od dziś. Jednak ten zarobek często jest kosztem działalności społecznej.

Z jednej strony samorządy chcą często wynajmować organizacjom po preferencyjnych cenach lokale, których nikt nie chce. Z drugiej strony umowy zwykle podpisywane są tak, jakby celem wynajęcia nie była pomoc organizacji, ale oddanie lokalu do remontu, by móc go później lepiej podnająć na wolnym rynku. Organizacja dostaje, powiedzmy z funduszy europejskich, pieniądze na remont, a następnie po podwyższeniu czynszu lub wypowiedzeniu umowy administracja pozbywa się zbyt mało dochodowego podnajemcy.

Można też wynająć organizacji lokal, który następnie zostaje użyty do realizacji zadań publicznych (np. za środki pochodzące z „korkowego”) i w ten sposób część pieniędzy, która miała iść na cele społeczne, po swoistym wypraniu wraca do kasy samorządu.

Pieniądze dla organizacji Ostatnio modne stało się też finansowanie działań samorządu z pieniędzy, które powinny trafiać do organizacji. Okazuje się, że aby wspierać organizacje można zatrudniać urzędników. Centra Wspierania Organizacji Pozarządowych, Ośrodki Wsparcia Ekonomii Społecznej mogą stać się elementem działań samorządu lokalnego lub wojewódzkiego.

Znamy przykłady działań społecznych realizowanych przez quasi-społeczne organizacje przy różnych instytucjach publicznych. Jeśli będziemy dalej na to pozwalali, już niedługo administracja zorganizuje nam społeczeństwo obywatelskie od góry do dołu, a obywatelom pozostanie nie przeszkadzać światłej władzy.

Darmowe konsultacje Na koniec kolejny sposób, aby wykorzystać działalność społeczną. Cieszymy się bardzo, że władza publiczna coraz częściej chce rozmawiać z organizacjami. Konsultuje z nimi decyzje, zaprasza ich przedstawicieli do różnego rodzaju ciał dialogu (rad, komitetów, forów itp.). Jednak coraz częściej wiele osób, poświęcających swój czas na analizę dokumentów, przygotowanie opinii, udział w debatach, czuje się jak darmowi eksperci, których władza wykorzystuje jako tanią lub całkowicie bezpłatną siłę roboczą.

Między stanowiskiem organizacji jako „głosu ludu” a „fachowym doradztwem” jest cienka granica, której przekroczenie oznacza oderwanie społeczników od ich pracy społecznej na rzecz pracy dla administracji.

Moje malkontenctwo prowadzi mnie do jednego wniosku. Czas poddać weryfikacji sposób, w jaki układają się relacje między samorządem i organizacjami. Czas powiedzieć, że obecne partnerstwo to nie żadne partnerstwo, ale jednostronna dominacja. Czas zastanowić się, czy ustawa o pożytku publicznym jest wystarczająco pożyteczna dla organizacji.

Czytaj więcej felietonów Piotra Frączaka.