Publicystyka - ngo.pl

Na konkurs organizowany przez bank BPH, telewizję TVN i portal Onet wpłynęło ponad 4 tys. zgłoszeń. Spośród nich jury w składzie: Ewa Drzyzga, Szymon Hołownia, Henryka Krzywonos, Lidia Maćkowska i Bożena Walter, wybrało finałową ósemkę. Troje zwycięzców wyłoniono w drodze głosowania internautów i telewidzów. Ich nazwiska poznaliśmy 5 grudnia podczas gali transmitowanej na żywo w telewizji. Wśród nich znalazła się Edyta Czeczkova z 10-tysięcznej Szprotawy. W nagrodę otrzymała statuetkę „Zwykłego bohatera” i 200 tys. zł.

• To duży ciężar – przyznaje. Przez pierwsze dni nie mogła się oswoić z wygraną. Po gali w Warszawie wylądowała nawet na krótko w szpitalu. Odezwały się jej problemy z ciśnieniem. Pytana o to, czym zaskarbiła sobie przychylność ludzi odpowiada: - Też chciałabym to wiedzieć. To dobre pytanie do osób, które mnie wybrały. Z ciekawości sama o to dopytywałam. W odpowiedzi usłyszałam, że jestem charyzmatyczna, ciepła, energiczna, docieram do ludzi i łatwo nawiązuję z nimi kontakt. Chyba tym zyskałam ich przychylność.

Zgłoszenie wysłała jej koleżanka Monika Stępień. Na początku nie chciała jednak zdradzić o co chodzi. – Prosiła jedynie o moją zgodę. „Jak zadzwonią, to będziesz wiedziała, że to ode mnie” – wspomina E. Czeczkova. Później dowiedziała się, że to zgłoszenie nie było jedynym.

Na ten sam pomysł wpadły jej znajome z forum internetowego w serwisie Gazeta.pl. „Dziewczyny”, jak o nich mówi, poznała dziesięć lat temu. Od tej pory pomagają jej w organizowaniu kolejnych akcji pomocy dla potrzebujących. – Kiedy przeprowadziłam się do Szprotawy, to miasto wydawało mi się bardzo hermetyczne, zamknięte na obcych. Nie miałam tutaj żadnych znajomych. Czułam się samotna. Internet był moim oknem na świat. W ten sposób poznałam w Polsce pierwszych znajomych. Nawiązałam znajomość z dziewczynami, które tak jak ja są matkami – wyjaśnia.

Większość „dziewczyn” jest rozsiana po całym świecie od Dublina po Melbourne. Nie mogły uwierzyć, że w małej Szprotawie są ludzie, którzy żyją bez ciepłej wody, gazu i prądu. Dlatego zaczęła zapraszać je do siebie. Wspólnie pomagają dzieciom wyjeżdżać na wakacje, organizują paczki na gwiazdkę i wyprawki szkolne. – Sama nie dałabym rady – uważa. – Wiele zawdzięczam „dziewczynom” – podkreśla.

Wsparcie dla swoich działań ma również w pracodawcach – Agnieszce i Krzysztofie Maruszewskich z Poznania. Poznała ich szukając pomocy dla samotnej matki z trojgiem dzieci. – Okazało się, że mamy wspólne tematy. Polubiliśmy się. Poszukiwali osoby władającej językiem czeskim, dlatego zaczęłam u nich pracować – mówi. – To moi najserdeczniejsi przyjaciele. Robią wiele bardzo dobrych rzeczy. Pomagają dzieciom z chorobami serca. Organizują dla nich wyjazdy na leczenie do Niemiec. Wspierają rodziny dzieci po operacjach. Jednocześnie zawsze chcą pozostać anonimowi.

E. Czeczkova jest pół Polką, pół Czeszką. Do Szprotawy przyjechała 14 lat temu z czeskiego Zaolzia. Tutaj poznała swojego męża Andrzeja. Założyła rodzinę. Mają dwójkę dzieci: 10-letniego Bartka i 2,5-letnią Anię.

– Przyjeżdżałam tutaj na wakacje. Podobało mi się to miejsce – wspomina. – Dopiero gdy zobaczyłam prawdziwe życie, zaczęłam bardzo tęsknić za domem. Czułam się obca. Na początku ciężko było mi się odnaleźć. Na szczęście potem już „wsiąkłam”.

„Wsiąkła" i zaczęła pomagać potrzebującym, bo jak mówi bieda od razu kłuje ją w oczy. Pewnego jesiennego dnia na ulicy wypatrzyła młodą matkę z dzieckiem. – Kobieta szła ubrana w balerinkach i cienkiej kurteczce, pod którą chowała dwutygodniowego niemowlaka. Ja akurat miałam półroczną córeczkę. Podeszłam do niej i zagadnęłam o maluszka – wspomina. Od słowa do słowa, okazało się, że kobieta nosi dziecko, bo nie ma wózka. Edyta miała dwa.

Przy wsparciu Fundacji Ronalda McDonalda, władz gminy i wolontariuszy ściągnęła do Szprotawy ambulans do wczesnego wykrywania chorób nowotworowych i ukrytych wad wrodzonych u dzieci. Przez trzy dni lekarze przebadali blisko osiemdziesięcioro maluchów. – Chodziłam po mieście i zaczepiałam rodziców, pytając, czy wiedzą o takiej akcji. Tłumaczyłam, na czym polegają badania. Okazało się, że rodzice często boją się iść z dziećmi na badania. Wolą nie wiedzieć – wyjaśnia.

Ta sama organizacja pomogła jej w „Wielkiej Warszawskiej Zbiórce dla Szprotawy”. – To sprawka dyrektor fundacji Katarzyny Nowakowskiej – mówi. – To niesłychanie sympatyczna i wrażliwa osoba. Zaczęła się zagłębiać w naszą sytuację. Zapytała czy potrzebujemy pomocy. Przedstawiałam jej konkretne rodziny. Na przykład taką, gdzie dziewczynka ma wrodzoną łamliwość kości i od dwóch lat śpi na brzuchu mamy, bo rodziców nie stać na zakup specjalnego materaca. Kiedy ona posłuchała o takich historiach, to wtedy zmobilizowała ludzi w Warszawie.

Efekt? Cztery tony darów. Wśród nich markowe ubrania i sprzęty AGD. Segregowała je i wydawała w Szprotawskim Domu Kultury, dzięki uprzejmości tamtejszych władz.

Z założonymi rękoma nie siedziała także, gdy niewielka rzeka Biała wystąpiła z brzegów i zalała nieduży Tuchów w powiecie tarnowskim. – Mam tam koleżankę – mówi E. Czeczkova. – Nie mogła znieść tego co się stało. Napisała, że spora część miasta znajduje się pod wodą. Zapytałam ją czego potrzebują - puszek, konserw? Ona odpowiedziała, że konserw nie mają czym otworzyć, bo nie mają noży. Nie mają czym kroić chleba. Dopiero wtedy do mnie dotarło, że w pierwszej kolejności ludzie zawsze wysyłają konserwy czy butelki, ale nie myślą, że potrzebujący nie mają szklanek, talerzy czy środków higienicznych.

W akcję zaangażowali się szprotawianie. W 48 godzin udało im się wypełnić darami użyczonego tira. Edyta razem z kierowcą pojechała do Tuchowa zawieźć m.in. ubrania, garnki, artykuły szkolne czy zabawki. – Na miejscu czekała mnie potężna dawka emocji. Ludzie bez dachu nad głową. Mający tylko tyle, ile udało im się wynieść w ostatniej chwili z domu – wspomina.

Przykłady można mnożyć. Choćby ubiegłoroczne rozdawanie świątecznych paczek mimo zapalenia płuc i 40 stopni gorączki. Dziś z jej pomocy korzysta około dwustu osób. Choć nie lubi mówić o liczbach, bo za nimi kryją się konkretni ludzie, z konkretnymi historiami. Dlaczego pomaga? – To wynika z moich życiowych doświadczeń. Miałam trochę poplątane dzieciństwo – zdradza. Zawsze odstawałam od dzieci, przez co byłam bardziej wrażliwa. To zawsze we mnie było. Jako dziecko nie mogłam zrobić rzeczy, które robię teraz – mówi. Poza tym uważa, że dobro wraca do każdego ze zdwojoną siłą.

– Moja teściowa zawsze martwiła się, że ja tylko daję i daję. Ale to nie tak. Ja również dostaję dużo w zamian – tłumaczy. Serdeczność i przyjaźń, którą sobie niezwykle cenię oraz ogromne wsparcie – dodaje.

Od tygodnia jej świat wywrócił się do góry nogami. – Jestem bardzo zmęczona wszystkimi telefonami i zaproszeniami. Wiem jednak, że to jest ten moment, kiedy muszę umawiać się na spotkania, żeby skorzystać z nowych znajomości i nagłośnić pewne problemy. Za miesiąc sprawa ucichnie i nikt nie będzie o niej pamiętał – ocenia trzeźwo sytuację. – W tej chwili przed Szprotawą otworzyła się ogromna szansa. Myślę, że to jest nasze pięć minut.

Co zrobi z wygraną? – Muszę, to dobrze przemyśleć. Często działam pod wpływem emocji i impulsów – wyjaśnia. Część pieniędzy planuje przekazać bezpośrednio najbardziej potrzebującym. Chce również zainwestować w swoją rodzinę. Reszta trafi do zakładanej przez nią właśnie Fundacji „Spełnienie”.

– Będziemy pomagać ludziom potrzebującym, zagrożonym patologią czy wykluczeniem społecznym – mówi. Wśród innych celów wymienia również wspieranie wolontariatu, edukacji i kultury. Na razie chce działać w Szprotawie i okolicy, ale ambicje ma znacznie większe. – Jestem ogromną marzycielką. Chciałabym, żeby w przyszłości nasza fundacja była ogólnopolską – dodaje.