20 października 2008 roku sala im. Turowicza w Fundacji im. Stefana Batorego wypełniła się po brzegi uczestnikami konferencji „Organizacje pozarządowe i władza publiczna – droga do partnerstwa. Praktyka i perspektywy”. Spotkanie to zorganizowała Fundacja Instytut Spraw Publicznych, w ramach Programu Polityki Społecznej i projektu KOMPAS.
W dodatku do programu konferencji czytamy: „Projekt KOMPAS służy
upowszechnianiu informacji i wiedzy na temat przepisów prawnych
oraz rozwiązań instytucjonalnych, które mają istotny wpływ na
obecny kształt i dalszy rozwój trzeciego sektora w Polsce”. Projekt
realizowany jest między innymi poprzez monitoring prawa
regulującego działalność organizacji pozarządowych i dialogu
obywatelskiego. Wyniki zeszłorocznego monitoringu zostały
opublikowane w raporcie „Dialog obywatelski – Polska 2007”
autorstwa Tomasza Schimanka. Aktualnie przygotowywana jest
nowa edycja raportu, która powinna ukazać się jeszcze przed końcem
roku.
Zmiany w Polsce
Omówione zostały także wyniki prac nad nowelizacją ustawy o
działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Znalazły się tam
m.in.: stworzenie nowej instytucji „inicjatywy lokalnej”, możliwość
ustalania wieloletnich programów współpracy z NGOs, zmiana
wysokości maksymalnego wynagrodzenia osób zatrudnionych w
organizacji przy wykonywaniu statutowej działalności pożytku
publicznego. Jednakże nie należy się spodziewać, aby zmiany w
ustawie weszły w życie jeszcze w tym roku. Omówione zostały także
planowane reformy prawa podatkowego, związane z nagłośnionymi przez
media problemami. Chodzi tu przede wszystkim o brak możliwości
przekazywania 1% od podatku dochodowego na określony przez
podatnika cel, kwestię przekazywania 1% przez dłużników podatkowych
oraz pobierania podatku VAT od żywności darowanej na cele
charytatywne.
Na Słowacji i Węgrzech
Z referatu Eduarda Marceka wyłonił się obraz słowackiego
sektora pozarządowego silnie zależnego od zmian politycznych,
często wewnętrznie upolitycznionego, z dość słabą
instytucjonalizacją, ale zdolnego do dużej mobilizacji sił w
obliczu zagrożenia jego praw i przywilejów. Relacje między
administracją publiczną a sektorem pozarządowym są
nieustabilizowane i opierają się w dużej mierze na
konfrontacyjności. Na Słowacji określenie „dialog obywatelski”
właściwie nie funkcjonuje, mówi się raczej o lobbingu i
rzecznictwie.
Sytuacja Węgier jest zupełnie inna i można uznać ją – jak na
środkowoeuropejskie warunki – za modelową. Regulacje prawne
organizujące współpracę sektora publicznego i pozarządowego są
bardzo rozbudowane i dobrze skonstruowane, dialog obywatelski
obecny jest na co dzień w życiu państwa. Zdaniem Grzegorza
Makowskiego, Węgrzy zawdzięczają ten stan nie tylko relatywnie
dużej instytucjonalizacji i skutecznie wdrażanym strategiom rozwoju
społeczeństwa obywatelskiego, ale także, lepiej utrwalonemu niż w
pozostałych krajach regionu, obyczajowi aktywności społecznej i
dialogu z władzami.
Polska na tle tych dwóch opisów nie wygląda wcale najgorzej,
aczkolwiek do poziomu węgierskiego jeszcze nam daleko.
Instytucjonalizacja umożliwiająca istnienie dialogu społecznego
jest dość silna, jednak w praktyce okazuje się fasadowa, a jej
efektywność bardzo ograniczona. W relacjach państwo – trzeci
sektor, nad chęcią współpracy czy wrogością, przeważa wzajemna
obojętność. W tej sytuacji należy czerpać z doświadczeń
sąsiadów, brać pod uwagę oczekiwania Unii Europejskiej wobec
rozwoju dialogu obywatelskiego w nowych krajach członkowskich i
pamiętać, że rozwój ten w dużej mierze zależy od kondycji trzeciego
sektora. Ważne jest także sprawne funkcjonowanie istniejących już
instytucji – nie należy więc tworzyć kolejnych, ale usprawniać
działanie istniejących.
Rezultaty monitoringu
Na koniec zaprezentowano studia przypadków obrazujących dialog
obywatelski, opracowane w ramach monitoringu ISP. Wystąpili autorzy
trzech opracowań: Piotr Stronkowski, WYG International („Dialog
obywatelski. Program operacyjny Kapitał Ludzki, studiu przypadku”),
dr Piotr Matczak, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
(„Procedura opiniowania projektów w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego w województwie dolnośląskim jako przykład innowacji
instytucjonalnej w zakresie dialogu”) oraz Olga Napiontek, Fundacja
Civis Polonus („Udział organizacji pozarządowych w konsultacjach
rządowych aktów prawnych w ramach procedury oceny skutków
regulacji”).
Wystąpienia te skomentował Dagmir Długosz z Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów. Prosił, aby w rozważaniach na temat postawy i chęci
administracji publicznej do udziału w dialogu obywatelskim brać pod
uwagę „irracjonalność jej działań”, rozumianą jako uwikłanie w
kontekst i zawirowania polityczne. Oznacza to, że nie wszystko
można przewidzieć na tyle wcześnie, by dialog obywatelski mógł się
odbywać zgodnie ze wszystkimi zasadami i normami – tak jak tego
oczekują organizacje. Jako sposób na ulepszenie aktualnej sytuacji
zaproponował stworzenie „infrastruktury dialogu”, to znaczy
określenie służb rządowych odpowiedzialnych za dialog obywatelski
oraz opracowanie mechanizmu skargowego w administracji. Niestety od
razu po wygłoszeniu swojego wystąpienia pan Długosz debatę opuścił,
co uniemożliwiło dalszą dyskusję na poruszone przez niego
tematy.
Spotkanie to było bardzo sprawnie zorganizowane i rzetelnie
przygotowane pod względem merytorycznym. Uczestnicy otrzymali wiele
materiałów będących rozwinięciem wątków poruszanych w dyskusji, nie
zostali jednak obdarowani – co uznać należy za pozytywny przejaw
gospodarności – niepotrzebnymi gadżetami. Program był rozbudowany,
jednak dzięki dobrej moderacji pozostało sporo czasu na dyskusję, w
której udział wzięło wielu spośród zebranych na sali gości.
Źródło: inf. własna