Publicystyka - ngo.pl

Nie musi nas interesować, gdzie dany serwer się znajduje – wystarczy, że za pomocą programu, aplikacji lub przeglądarki będziemy mogli z informacji na nim zapisanej skorzystać. To oznacza, że ta informacja jest potencjalnie dostępna dla wszystkich użytkowników sieci.

Trzymanie informacji na serwerze, którego jesteśmy właścicielami, to najbezpieczniejsza i w sumie najrzadsza opcja dla organizacji pozarządowych. Głównie ze względu na koszty utrzymania takiego serwera i konieczność posiadania specjalnych pomieszczeń, gdzie mógłby się on znajdować. Dlatego też korzystamy z zewnętrznych serwerów, do których dostęp jest wykupywany i regularnie opłacany. Wraz z zakupem przestrzeni na serwerze opłacamy również pakiet danych, które za pomocą łącza internetowego będzie można przesyłać – od tego zależy m.in. prędkość wczytywania się naszej strony internetowej. Posiadanie informacji na serwerze (własnym lub wynajmowanym) oznacza przetrzymywanie całej informacji i danych w jednym miejscu. Właściciel serwera zobowiązany jest do utrzymywania serwera w dobrym stanie, ale już do właściciela informacji należy troska o bezpieczeństwo danych przechowywanych na serwerze.

Z serwerem możemy się komunikować za pomocą FTP, czyli protokołu do przesyłania plików. Żeby to zrobić, na naszym komputerze musimy mieć zainstalowany tzw. klient ftp (czyli odpowiedni program), za pomocą którego łączymy się z serwerem. Jeżeli wszyscy członkowie organizacji mają zainstalowane u siebie programy FTP, mogą swobodnie umieszczać informacje na serwerze i mieć do nich równoległy dostęp.

Bardzo popularną formą dzielenia się informacjami, która umożliwiła wiele zmian w sposobie pracy organizacji pozarządowych i nie tylko, jest przechowywanie informacji w tzw. chmurze. Co to znaczy? Działa to odwrotnie do opisanego wcześniej modelu, w którym cała informacja zapisana została na jednym serwerze: gdy pracujemy w chmurze, nasza informacja zostaje podzielona na mniejsze części i każda z tych mniejszych części przechowywana jest na innym serwerze. Na tej zasadzie działają np. dokumenty udostępniane on-line (GoogleDocs, Piratepad). Zapisujemy jego adres w postaci linka, którego możemy przesłać wszystkim zainteresowanym. Od tego momentu mają oni dostęp do tego pliku, mogą obserwować zmiany i je wprowadzać. Wszystko jest zapisywane automatycznie, ale nie na naszych komputerach. Dzięki tej technologii możliwe jest przeniesienie wielu zadań do pracy zdalnej, wykonywanej np. z domu. Możemy w ten sposób wspólnie przygotowywać oficjalne teksty, projekty lub inne dokumenty. Należy być uczulonym na dane, które powierzymy tej formie przechowywania informacji. Nie powinno się w takich dokumentach trzymać danych osobowych, ani innych danych wrażliwych, które powinny być chronione.

Model chmury pozwala również na eliminację problemu zakupu licencji do programów. Możliwe staje się skorzystanie z konkretnego programu, np. arkusza kalkulacyjnego on-line i w zależności od dostawcy tego arkusza będziemy płacić za poszczególne użycie albo będzie on darmowy. Dostawca programu może też przygotowywać pełne pakiety, z których my wybieramy te, które nas interesują. Dzięki udostępnieniu w sieci usług, aplikacji i programów możemy korzystać z nich wtedy, kiedy tego potrzebujemy.