Publicystyka - ngo.pl

Stuk, puk, stuk, puk... Przemyka przez Rynek wystrojona bizneswoman, zwabiając co krok męskie spojrzenia. Ten podziw wystarcza jedynie na krótkotrwałe poczucie szczęścia. Gdy zmyje makijaż, poddana dietetyczno-treningowemu reżimowi, walczy z presją wyglądu... Jest też młoda dziewczyna. Błądzi wzrokiem pomiędzy kamieniczkami. Podczas gdy znajomi z roku śmieją się w niebogłosy, wypijając kolejne drinki w pobliskim barze, ona ucieka... Przecież nikt jej nie lubi, nie zasługuje na przyjaźń, szara, poraniona myszka...

Głos krasnala coraz częściej się urywa, a jego drobne dłonie ściskają mocniej chusteczkę…

Na ławce nad Odrą przygarbiony chłopak zjada kolejną porcję frytek. Z zazdrością obserwuje smukłego biegacza i marzy... Marzy, że w końcu straci na wadze i wtedy na pewno znajdzie dziewczynę. Teraz nie ma szans, miłość jest tylko dla rozmiaru S... A pod katedrą przechadza się małżeństwo zachwycające się pięknem architektury. O swoim pięknie już zapomnieli. Ona nie mieści się w spodnie sprzed urodzenia dwójki dzieci, on nie czuje się atrakcyjny, bo nie zapewnił rodzinie dostatniego życia...

STOP! – krzyknął krasnal, nie mając siły opowiadać dłużej. Wymachując czapeczką i gestykulując żwawo, mówił zadławionym głosem: Ile waży piękno? Czym jest piękno? Czy nie są nim splecione dłonie, poczucie humoru, otwartość na drugiego człowieka i radosne spojrzenie? Czy nie są nią bezinteresowna pomoc, uśmiech podarowany nieznajomej osobie czy przytulenie przyjaciela? Czy każdy z nas nie jest piękny? Właśnie taki, jaki jest, taki prawdziwy, taki zwyczajny?! Dlaczego nie lubimy siebie? Nie wsłuchujemy się w siebie, nie doceniamy siebie? Dlaczego nie pozwalamy sobie na bycie sobą?!...

Dlaczego? Przechadzam się razem z wolontariuszami po wrocławskim Rynku i pytam: Za co lubisz siebie? Reakcje są różne. Zdarza się szybka odpowiedź przyrumieniona uśmiechem. Zdarza się chwila refleksji, zmarszczenie czoła i wejście w głąb siebie. Zdarza się w końcu także ucieczka schowana za pośpiechem, nutka irytacji… Pytanie niewygodne? Zmuszenie do przystanku w życiowym biegu, którego meta nie ma nawet konkretnie wyznaczonej lokalizacji?

Samoakceptacja, poczucie własnej wartości, spójność wewnętrzna, pozwolenie sobie na bycie "sobą". Tak – to wypadkowa wielu zaburzeń. Czynniki spustowe są różne. Czasem to pokarm (lub jego brak) staje się naszym prywatnym wszechświatem…

Staram się codziennie pamiętać o empatii. Wiem, że zaburzenia odżywiania to temat niewygodny, nieśmieszny, niewdzięczny, niewpisujący się w ramy wartych realizacji projektów… Bo ko chciałby wspierać osoby zwracające śniadanie? Przecież dzieci w Afryce umierają z głodu… Kto chciałby przytulić wychudzoną, niedożywioną dziewczynę? Przecież robi to na własne życzenie… A jednak – ktoś chce, ktoś próbuje zrozumieć, podzielić się swoim ciepłem… To daje niesamowitą siłę.

Ogólnopolskie Centrum Zaburzeń Odżywiania to nadzieja, energia, nierzadko własna historia, a przede wszystkim wiara. W co? W to, że ROZWIĄZANIA ISTNIEJĄ! W to, że można wyzdrowieć, nakarmić wygłodniałą duszę. Marzenia, by zaburzenia odżywiania nie były powodem do wstydu, by fachowa pomoc była ogólnodostępna… Naiwne? Może. Dla nas to piękne.

Walczymy codziennie. Ocieramy łzy, otrzepujemy kolana po upadkach. Zaciskamy zęby i uodparniamy się na słowa: to się nie uda, nie wpisujecie się w naszą politykę marketingową, to za mała grupa wyborcza, tym powinien zająć się NFZ... Jesteśmy ponad barierami – politycznymi, finansowymi, mentalnymi. To nie wypada, tak się tego nie robi – nie znamy tych słów. Nie przekonamy się, dopóki nie spróbujemy. I choć innowacyjność naszych działań nie wpisuje się w unijne wymogi dotacyjne, wiemy, że nieszablonowosć to jedyna droga...

Walczymy wiarą oraz uśmiechem. By rozwalić system. Być obok, powyżej, a może pod utartymi schematami. Szukamy pomysłów dających nadzieję. Pozwalających na wydobycie resztek sił z poranionych serc. Pokazujemy, że zaburzenia odżywiania są objawem, a skupianie się na skutkach jest niczym walka z wiatrakami. Czas zająć się przyczynami, przebić się do najgłębszych zakamarków. Staramy się docierać jak najszerzej, by KAŻDY poklepał siebie po ramieniu, powiedział sobie, że jest z siebie dumny, że czuje się piękny. Zastanowił się za co się lubi i wykrzyczał to całemu światu. Głodne przecież nie jest ciało, głodne są dusze…

Walczymy z bezradnością. Modlimy się o przymnożenie wiary, gdy zwątpienie odbiera nadzieję, gdy głowy opanowują absurdy… Gdy pojawiają się myśli o znalezieniu jakiegoś prezesa, którego żona lub córka choruje, który mógłby przekazać finanse na pomoc… Gdy rodzi się pomysł na wykreowanie krasnala anorektyka lub bulimika, przecież media by to kupiły…

Są jednak chwile, gdy widzimy jasno, gdy przez szczelinę przedostaje się światło. Spokój ogarnia duszę, a otrzymane słowo "dziękuję" rozgrzewa serce. Wtedy wiemy, że BYŁO WARTO, że to wszystko MA SENS…