Dhaka, 25 listopada 2008 (IRIN). Setki tysięcy kobiet są co roku ofiarami przemocy domowej w Bangladeszu, chociaż większość przypadków nie jest zgłaszana.
Według raportu Bangladeskiego Centrum Prawa i Mediacji,
organizacji miejscowej, cytującej lokalne media, w pierwszej
połowie 2008 r. 179 kobiet zostało dotkniętych przemocą domową. Z
tej liczby, 112 kobiet zostało zabitych przez swoich mężów
współdziałających ze swoimi krewnymi, z czego przyczyną 99 zabójstw
były kwestie związane z posagiem.
Według raportu badawczego organizacji
International Centre for Diarrhoeal Diseases and Research w
Bangladeszu, około 60% kobiet w wieku reprodukcyjnym (15-49)
doświadczyło w swoim życiu znęcania fizycznego i seksualnego.
Badanie przeprowadzono na grupie 3130 kobiet. Dwie trzecie kobiet
nigdy nie mówiło nikomu o swoich doświadczenia, prawie żadna nie
szukała wsparcia w oficjalnych instytucjach.
Około 19% badanych kobiet doświadczyło ciężkiej
fizycznej przemocy, definiowanej jako uderzenie pięścią lub
przedmiotem, kopanie lub ciągniecie ciała, bicie, duszenie,
podpalanie, grożenie lub uszkodzenie przy użyciu
broni.
Raport ICDDR ujawnił, że zarówno w regionach
miejskich jak i wiejskich, mąż prawdopodobnie będzie znęcał się nad
swoją żoną, jeśli jego ojciec znęcał się nad jego matką lub jeśli
nie zostały spełnione wymagania posagowe. Jest to odzwierciedleniem
stosunku rodziny męża do młodej mężatki. Jak wynika z danych,
ryzyko przemocy domowej spada, jeśli jest lepsza komunikacją między
mężem a żoną i jeśli mąż ma wykształcenie przynajmniej powyżej 10
klasy.
W rejonach miejskich, kobiety, których ojciec znęcał się
na ich matką, najprawdopodobniej także staną się ofiarami przemocy
domowej.
Jak wynika z badań, większość kobiet,
które doświadczyły przemocy domowej, nigdy o tym nikomu nie
powiedziało. Trzema głównymi powodami tego milczenia są: 1) przemoc
w małżeństwie jest powszechnie akceptowana w społeczeństwie, 2)
obawa przed społecznym naznaczeniem, 3) obawa, że mąż zacznie się
znęcać jeszcze bardziej, jeśli dowie się, że jego żona o tym
mówiła.
Raport ICDDR wykazuje, że 60% kobiet żyjących w miastach i 51%
mieszkających na wsi nigdy nie poprosiło o żadną pomoc.
Tylko 2% szukało pomocy u miejscowych władz, lekarzy,
pracowników służby zdrowia, czy na policji. Kobiety zwracały się o
taką pomoc tylko wtedy, gdy już rzeczywiście nie mogły znieść
przemocy lub zagrażała ona życiu i zdrowiu ich samych lub
dzieci.
Projekt jest współfinansowany w ramach programu polskiej
pomocy zagranicznej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w 2008
r.
www.polskapomoc.gov.pl
