Publicystyka - ngo.pl

Zdaniem Bagińskiego kluczowym problemem naszej pomocy rozwojowej nie jest jedynie wielkość środków, a nawet nie jej kierunki, ale przede wszystkim archaiczny sposób planowania, a następnie wdrażania. Bagiński przyznaje rację Adamowi Leszczyńskiemu, że „stanowczo za długo uczymy się udzielania wsparcia”.

Polskie władze – mimo że oficjalnie podzielają międzynarodowe zabiegi o dostosowanie wsparcia do potrzeb krajów rozwijających się, zgadzają się , że należy zapewnić przejrzystość pomocy, planować ją długoterminowo, uprościć procedury i zwracać uwagę na długofalowe skutki działań pomocowych – „wciąż stosują własne przepisy i procedury niedostosowane całkowicie do rzeczywistości krajów rozwijających się, opierając się też najczęściej na polskich ekspertach i instytucjach. O tym, co robi Polska nie wiedzą nawet niektórzy ambasadorzy krajów, dla których pomoc jest adresowana. Co więcej, nie jest dokonywana ocena wpływu naszych projektów na długofalowych rozwój krajów, na rzecz których są one realizowane”. Trudno w tym świetle mówić nawet o tym, że nasza pomoc rozwojowa służy polskiej polityce zagranicznej – władze wielu państw, w których organizacje realizują projekty, nie wiedzą o udzielanej przez nie pomocy.

„Jesteśmy wyjątkowo oporni na światowe, dobre lub złe, doświadczenia i praktyki” – uważa Bagiński. Jego zdaniem niczego nie zmieniła w tym względzie także polska prezydencja, chociaż wydawało się, że będzie służyła wymianie doświadczeń między nami a bardziej doświadczonymi dawcami: „Prezydencja się skończyła, kurz opadł i wróciliśmy do rzeczywistości, która w pomocy rozwojowej – jak w mało której dziedzinie – słabo przystaje do unijnych standardów”.