Publicystyka - ngo.pl

Rok, który ma pomóc uczestnikom w rozwoju osobistym i rozwoju organizacji.

Warsztaty są do wyboru, podczas zajęć uczestnicy poznają teorię, ale ich treścią nie jest jedynie abstrakcyjna wiedza. Tematem są także konkretne wyzwania i problemy poszczególnych liderów. – Ten okres nie był obciążający, mimo że na zajęcia trzeba poświęcić dużo czasu. Warto naprawdę się zaangażować, wejść głęboko, bo żadna zmiana sama się nie zadzieje – mówi Barbara Zamożniewicz Rzecznik Młodzieży przy Urzędzie Marszałkowskim Województwa Świętokrzyskiego, uczestniczka VI edycji Programu z 2010 roku. – Niedawno koleżanka powiedziała mi, że jestem teraz bardziej „wyprostowana” – świadoma i silniejsza. Kiedyś myślałam, że umiem bardzo dużo, a dzięki Programowi wiem, w czym naprawdę jestem dobra, a czego nie potrafię i powinnam się jeszcze uczyć – dodaje.

Inna uczestniczka Programu Liderzy PAFW, Katarzyna Cukierska tak go ocenia: – To była świetna inwestycja. Kiedyś bezrefleksyjnie angażowałam się we wszystko dookoła, bardzo dużo działałam, ale nie dbałam o własny rozwój. Teraz w sześć lat po ukończeniu Programu w dalszym ciągu dużo pracuję, ale dojrzalej wchodzę w pewne działania. Dbam o siebie, bo w społecznikostwie można się zupełnie zatracić, aż do całkowitego wypalenia i załamania. Bywa, że jakaś działalność przynosi więcej szkód niż pożytku i powoduje utratę wiary we własne siły. Tego niszczącego wpływu wcześniej nie dostrzegałam, teraz wiem, że w takim wypadku lepiej się wycofać. Po to, by z nową siłą angażować się w coś nowego.

Z kolei Wojciech Pająk mówi, że teraz inaczej patrzy na swoją działalność. Jako społecznik z charakteru działał w pędzie, nie miał czasu, by zastanawiać się, jakie są jego długo i krótkofalowe cele. Program Liderzy PAFW nauczył go planowania i refleksji nad własnymi działaniami. Ale i pomógł w osiągnięciu konkretnego celu – został radnym w Suwałkach.

Podczas warsztatów z osobistego rozwoju praca indywidualna łączona jest z pracą grupową. Wszyscy uczestnicy wspierają się wzajemnie, by każdy osiągnął jak najwięcej. Liderzy przygotowują indywidualne plany rozwoju. Ale najczęściej wyznaczane przez nich cele są podobne. Chcą rozwinąć swoją organizację, wzmocnić i rozszerzyć prowadzone przez nią działania. Równie ważnym celem jest rozwój zespołu oraz własnych kompetencji pracy zespołowej. Uczestnicy Programu często w swojej pracy czują się osamotnieni. Przyjmują na siebie nadmiar odpowiedzialności i za bardzo obciążają siebie, a w zbyt małym stopniu wykorzystują ludzi, którzy są wokół nich. W trakcie Programu uczą się umiejętnie delegować obowiązki i opracowują model działania, dzięki któremu praca zespołu staje się bardziej efektywna, a ich współpracownicy bardziej angażują się w samodzielną pracę.

Na warsztatach analizowane są kompetencje uczestników, każdy z nich robi bilans „plusów i minusów” i wyznacza sobie cel, który ma osiągnąć podczas trwania Programu. Wszystkie warsztaty zostają zaplanowane odpowiednio do potrzeb uczestników. Poznanie siebie i wyznaczanie obszarów, w których najlepiej się rozwinąć nie jest łatwe, ale organizatorzy zapewniają dużo działań wspierających. – Udział w Programie bardzo wzmocnił moje poczucie własnej wartości i dał mi wiele różnych kompetencji, a także wiedzy o różnych strefach społecznych. Tak się złożyło, że w trakcie trwania Programu zostałem wójtem gminy Klembów. Wcześniej byłem prezesem małego lokalnego Stowarzyszenia Mieszkańców Starego Kraszewa „Rządza”, nie pracowałem ani w administracji, ani nie byłem radnym. Po tym jak zostałem wójtem musiałem się wykazać wiedzą z różnych dziedzin i Szkoła Liderów bardzo mi w tym pomogła. Uczestnicy Programu są z całej Polski, reprezentują samorządy, organizacje pozarządowe czy grupy nieformalne. Stanowią mix różnych umiejętności i wiedzy, z których czerpałem wręcz garściami – mówi Rafał Mathiak.

Taka różnorodność nie jest przypadkowa. To celowe założenie organizatorów, by doprowadzać do konfrontacji ludzi, którzy bez udziału w Programie nigdy by się nie spotkali. Zderzenie z odmiennymi wartościami i stylami działania pomaga liderom lepiej zobaczyć samych siebie. Taka różnorodność ma jeszcze jeden atut. Uczy, że to samo można zrobić na wiele sposobów. – Poza tym zajęcia dały nam sieć wsparcia, przełożyły się na cudowną świadomość, że nie jesteśmy sami, że choć tak bardzo różni, nadajemy na tych samych falach – dodaje Basia Zamożniewicz.

To co wyróżnia Program Liderzy PAFW od innych tego typu szkoleń, to udział tutorów. Tutor co miesiąc przyjeżdża do lidera, którym się opiekuje, poznaje otoczenie i specyfikę jego społecznej działalności. Wspólnie wyznaczają cele, diagnozują mocne strony lidera. Tutor dzieli się własnymi doświadczeniami w działalności społecznej i osobistym rozwoju. – To właśnie tutor uświadomił mi, że nie zrobię wszystkiego sam. Słysząc o kolejnym pomyśle, pytał kto to będzie robił, albo z kim to będę robił. Trzeba się dzielić zadaniami, nie tylko dlatego, że działanie w pojedynkę nie wychodzi, ale przede wszystkim po to, by odpowiedzialność za nasze osiedle przyjęło więcej osób – podsumowuje pracę z tutorem Wojtek Pająk.

– To była możliwość zobaczenia siebie w lustrze i zweryfikowania swojego postrzegania świata i swojej pracy społecznej z osobą, która ma znacznie większe doświadczenie. Co ważne w moim przypadku, był to kontakt z kimś z zupełnie innego środowiska. Pracuję na wsi, natomiast moim tutorem był człowiek, który długie lata działał w kulturze. Dawał mi możliwość sprawdzenia i korygowania niektórych moich pomysłów, obserwacji i działań. To bardzo istotne, jeśli się pracuje w zamkniętym środowisku – mówi Rafał Mathiak.

Dla Kasi Cukierskiej warsztaty odbywające się w Warszawie dobrze uzupełniały się z wizytami tutora. Wyjazdy na szkolenia to „ładowanie akumulatorów” podczas spotkań z niezwykłymi ludźmi, a rozmowy z tutorem dawały głębszą refleksję, zmuszały do myślenia, do wzięcia pełnej odpowiedzialności za decyzje, pomagały w rozwiązaniu konkretnych zadań. – Pamiętam jak tutor zadał jedno przełomowe pytanie, które diametralnie zmieniło moje spojrzenie na problem i na moje małe środowisko. Nagle uwierzyłam, że wiele mogę zmienić i że teraz tak naprawdę wszystko się rozpoczyna. Ode mnie zależy, gdzie będę za pięć czy za dziesięć lat – dodaje Kasia Cukierska. I rzeczywiście, od zakończenia Programu przebyła długą drogę. Zrezygnowała z organizacji, w której pracowała, założyła własną, zrzeszyła ludzi i zmotywowała do działania, przeprowadziła wiele dobrych projektów, zyskała duże zaufanie społeczne. Zgłosili się do niej rodzice, którzy chcieli założyć niepubliczną szkołę w Ostrowcu Świętokrzyskim i teraz jest jej dyrektorką. W jej życiu zawodowym dzieje się też niemało: zrobiła kilka różnych uprawnień, skończyła studia pedagogiczne, zaczęła robić doktorat.

Program Liderzy PAFW jest dla ludzi, którzy chcą się rozwijać, zdobywać nowe kompetencje, korzystać z dobrych praktyk. I tylko od pomysłowości lidera zależy, na ile wykorzysta przekazywaną wiedzę i rozwinie swoje umiejętności.