Publicystyka - ngo.pl

Trzy czwarte polskiej pomocy rozwojowej to składki do różnych instytucji międzynarodowych, głównie do budżetu „pomocowego” Unii Europejskiej. Do pomocy zaliczamy także obowiązkowe wpłaty na rzecz innych organizacji i funduszy międzynarodowych, takich jak agendy ONZ, Bank Światowy czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

Na pomoc bezpośrednią w 2010 r. wydaliśmy w sumie 96 mln dol. Z tego prawie połowa trafiła do Chin (których nie ma liście krajów, którym Polska ma pomagać w pierwszej kolejności, tzw. krajów priorytetowych)., ponieważ doliczyliśmy sobie do pomocy rozwojowej kredyt, który Chiny dostały od polskiego rządu. Kreatywną księgowość w pomocy rozwojowej uprawia co prawda także wiele innych krajów, ale nie jest to żadnym usprawiedliwieniem.

Polska nie przestrzega także własnych zobowiązań. W maju 2005 roku zadeklarowaliśmy, że zwiększymy pomoc dla krajów najbiedniejszych do poziomu 0,17% PKB w 2010 r. oraz do 0,33% PKB do 2015 r. Aby wypełnić te zobowiązania musielibyśmy zwiększyć swoją pomoc w 2010 r. dwukrotnie.

Lista krajów priorytetowych została ustanowiona m.in. po to, aby było wiadomo, w którym regionie świata nasz rząd chce szczególnie intensywnie pomagać. Problem polega na tym, że lista ta zmienia się co roku (co wyklucza prowadzenie działań długoterminowych), a do tego i tak nie jest przestrzegana. W 2010 roku do krajów priorytetowych trafiło mniej niż 44% pomocy.

Według badań opinii publicznej Polacy zgadzają się, że należy pomagać krajom biednym, głównie tym z Afryki. MSZ o tym wie – z okładek folderów reklamujących naszą pomoc krajom najuboższym uśmiechają się do nas afrykańskich dzieci. Tymczasem w 2012 roku polski MSZ przeznaczył 5,2 mln złotych na konkurs dla organizacji pozarządowych działających w Afryce. Więcej wydajemy na pomoc Białorusi, Ukrainie i Gruzji.

W zeszłym roku – po wielu latach zabiegów – została uchwalona ustawa o pomocy rozwojowej, która m.in. daje możliwość finansowania projektów wieloletnich. Ale jeszcze nie ma mechanizmów i ich finansowania.

„Mają być wypróbowane wobec Białorusi, Ukrainy i Mołdowy, a nie w najbiedniejszych krajach, gdzie polskie pieniądze byłyby bardziej potrzebne” – mówi cytowana przez Leszczyńskiego Janina Ochojska, szefowa Polskiej Akcji Humanitarnej, która m.in. wierci studnie w Sudanie Południowym. I kontynuuje: „– My np. dostajemy pieniądze w maju, kiedy już w Sudanie nie można pracować, bo zaczyna się pora deszczowa i kraj robi się nieprzejezdny. Wiercenie można zacząć w listopadzie, a MSZ wymaga, żeby pieniądze wydać do grudnia”.